„Sąd cenzuruje historyków”

Stwierdza w nim, że sąd ten „nie zajmował się kwestią, czy przywódca „Solidarności” był zarejestrowany jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa” i uznaje, że „orzeczenie sądu lustracyjnego w sprawie Lecha Wałęsy z 2000 r. jest mało wiarygodne”.

Otóż informuję, że sąd nie tylko, że zajmował się kwestią rejestracji Lecha Wałęsy, to fakt jej istnienia potwierdził w swoim orzeczeniu jako oczywisty w świetle zgromadzonych dowodów. Uznał natomiast, że brak innych wiarygodnych dowodów potwierdzających rzeczywistą współpracę Lecha Wałęsy ze Służbą Bezpieczeństwa.

Pan Piotr Gontarczyk świetnie o tym wie – nie tylko jako historyk pracujący w IPN, ale przede wszystkim jako uczestniczący w postępowaniu lustracyjnym w sprawie Lecha Wałęsy współpracownik ówczesnego zastępcy rzecznika interesu publicznego. Ten zaś w przytomności Piotra Gontarczyka nie wnosił o uznanie Lecha Wałęsy za kłamcę lustracyjnego, a o umorzenie postępowania. Wydanego orzeczenia, stwierdzającego prawdziwość oświadczenia lustracyjnego Lecha Wałęsy, rzecznik nie zaskarżył. Należy rozumieć, że uznał jego rzetelność. W przeciwnym razie miał obowiązek wnieść odwołanie.

W świetle powyższego mało wiarygodne wydają się dzisiejsze twierdzenia i opinie autora artykułu, a nie ówczesny pogląd sądu, że sam fakt rejestracji nie jest wystarczający do przyjęcia, że osoba zarejestrowana była tajnym i świadomym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa.

[i]—sędzia Sądu Apelacyjnego Paweł Rysiński [/i]

[srodtytul]Odpowiedź autora[/srodtytul]

1) Pan Paweł Rysiński (najważniejszy członek składu orzekającego w tej sprawie) twierdzi, że Sąd Lustracyjny w 2000 r. uznał fakt rejestracji Lecha Wałęsy w charakterze TW „Bolek” za „oczywisty w świetle zgromadzonych dowodów”.

Treść tego rozstrzygnięcia została opublikowana w książce Sławomira Cenckiewicza i niżej podpisanego „SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii”. Jego kluczowy fragment głosi: „nie można (…) ustalić z całą pewnością, (…) czy zapisy dotyczące TW „Bolek” w rejestrach SB są zapisami prawdziwymi, czy powstały w czasie rzeczywistym, a nie znacznie później, dla potrzeb kompromitacji Lecha Wałęsy” (s. 574 – 575). Słowa pana sędziego mijają się więc z prawdą.

2) Sędzia Rysiński twierdzi, że wydał wiarygodne rozstrzygnięcie w tej sprawie. Używa przy tym argumentu, że „orzeczenia stwierdzającego prawdziwość oświadczenia lustracyjnego Lecha Wałęsy rzecznik nie zaskarżył. Należy rozumieć, że uznał jego rzetelność”.

Pan sędzia nie ma racji. Odwołanie nie zostało wniesione głównie dlatego, że ze względu na kalendarz stosownej ordynacji oznaczałoby ono automatyczne wyeliminowanie Lecha Wałęsy z wyborów prezydenckich, i to bez względu na wynik apelacji. To mogłoby naruszyć zagwarantowane mu konstytucją prawa.

Drugim argumentem „przeciw” była wyjątkowa nierzetelność (a nie: rzetelność) wspomnianego rozstrzygnięcia. W książce, po kilkunastostronicowej krytyce tegoż podsumowaliśmy: „po takim orzeczeniu sądu lustracyjnego [Kauba] miał prawo uważać dalsze postępowanie w tej sprawie za pozbawione jakiegokolwiek merytorycznego sensu. Sędzia Krzysztof Kauba zapowiedział więc, że nie będzie składał odwołania: „nie widzę możliwości wznowienia postępowania w sprawie Lecha Wałęsy. Myślę raczej o wyjaśnieniu tych spraw już przez historyków”„ (s. 274).