Polityczny detoks Kaczyńskiego

O kondycji Prawa i Sprawiedliwości najlepiej świadczą zdjęcia, jakie przedostały się do mediów z prezesem w roli głównej. Jarosław Kaczyński jest na nich uśmiechnięty i wyluzowany. A to pije piwo ze znajomymi, a to pływa łódką po jeziorze, a to pokazuje się z młodymi ludźmi. Żadnego stresu. Żadnego napięcia. Czysty luz.

Zrozumiał, że jego siła leży zupełnie gdzie indziej

Takiego samego wyluzowanego Kaczyńskiego zobaczyliśmy w sobotę na konwencji PiS. To nie był prezes, który zionie agresją wobec swoich politycznych przeciwników. To nie był Kaczyński, który gdy mówi o ludziach, z którymi jest w politycznym sporze, to słuchający czuje, że ma zaciśniętą pięść. To nie był prezes, który dzieli Polaków na tych, którzy są tam, „gdzie stało ZOMO", i tych, którzy znajdują się po właściwej stronie, gdyż stoją obok niego.

Zobaczyliśmy Kaczyńskiego, po długiej zresztą publicznej abstynencji, odświeżonego, jakby wrócił nie tyle po jakiejś odnowie biologicznej ze spa, ile po swoistym psychologicznym detoksie.

Co takiego się stało, że Kaczyński ma tak dobry humor, że tryska optymizmem i mówi o potrzebie dialogu i szacunku? Nie został przecież ani prezydentem, gdyż prezydenturę sprzątnął mu sprzed nosa namaszczony zresztą przez niego Andrzej Duda. Nie jest też kandydatem na premiera, jeśli to PiS wygra jesienne wybory, gdyż namaścił właśnie na to stanowisko wiceszefową partii Beatę Szydło.

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że Kaczyński zrozumiał, że jego siła leży zupełnie gdzie indziej. Że jest w sytuacji, którą najlepiej oddają słowa św. Pawła: „nic nie muszę, wszystko mogę". Do niedawna prezes „musiał": wygrać wybory i utrzymać przywództwo w swojej partii. Musiał pilnować harcowników, którzy mu zagrażają, gdyż marzą, by zająć jego miejsce. Ale musiał jeszcze jedną rzecz, najważniejszą: być na pierwszej linii ognia.

Dlaczego? Bo na tej linii był także Donald Tusk, który działał na Kaczyńskiego jak płachta na byka. Bo tak na serio, to Kaczyński karmił się politycznie niechęcią do byłego premiera. To ten bój go fascynował, gdyż uważał go za kluczowy, ważny, naprawdę rozstrzygający – bój, w którym walczył i konkurował z Donaldem Tuskiem.

Dziś, kiedy zabrakło Tuska, Kaczyński zmienił optykę. Skoro nie ma Tuska, to i Kaczyński nic już nie musi. Dzisiejsza polityka nie ma już dla prezesa tak spersonalizowanego charakteru jak wtedy, gdy walczył przeciwko Tuskowi. Przeprowadzka byłego premiera do Brukseli zakończyła jeden z najzacieklejszych i zarazem najbardziej osobistych sporów politycznych III RP. Ten konflikt stracił rację bytu. A jeśli tak, to Kaczyński może sobie pozwolić na to, aby przestać być frontmanem. Aby zejść z pierwszej linii ognia. Aby w końcu przestać zabiegać o najważniejsze stanowiska w państwie.

Władza nad elektoratem

Czy to znaczy, że nie interesuje go również władza? Nie, nic z tych rzeczy. Prezes nie tylko chce władzy, ale już sprawuje ją w sposób absolutny. Jarosław Kaczyński jest jedynym i niekwestionowanym liderem Prawa i Sprawiedliwości czy – szerzej – prawicowego elektoratu. Ma nad tym elektoratem władzę niemal absolutną.

Takiej władzy nie ma żaden inny polityk. Sprawuje dziś tę władzę nie przez dyscyplinowanie, ale przez kontrolowanie dusz swoich wyborców. Kaczyński nie musi więc być ani prezydentem, ani premierem, by de facto rządzić. Nie musi brać odpowiedzialności za codzienne decyzje, aby te podejmowane w państwie przez namaszczonych przez niego ludzi były zgodne z jego wolą.

Wyszkolił hejterów

Jarosław Kaczyński nie ma konta na Facebooku czy Twitterze – a mimo to w dużym stopniu jego duch unosi się nad mediami społecznościowymi. Jego punkt widzenia i sposób myślenia są tam obecne, choć Kaczyńskiego w sieci próżno szukać. Prezes długo pracował, by wychować i wyszkolić armie ludzi (od hejterów poczynając, a na bliskich mu publicystach kończąc), którzy nie tyle są jego zagorzałymi wyborcami, ile wyznawcami. Nie tyle głosują na Kaczyńskiego, co w niego wierzą. Nie traktują go jak lidera partii, ale jak guru quasi-religijnej wspólnoty.

Jarosław Kaczyński osiągnął w swojej partii status, i rodzaj władzy, o którym marzy każdy przywódca. Dlatego pytanie, czy prezydent Duda lub – gdy PiS wygra wybory – premier Szydło wybiją się na niepodległość, jest tak samo zasadne, jak pytanie o to, czy zimą może nie być w Polsce śniegu. I bynajmniej nie dlatego, że Kaczyński będzie naciskał na prezydenta Dudę. Będzie dokładnie odwrotnie. To prezydent Duda będzie doskonale wiedział, co ma robić, by prezes był zadowolony. I będzie w tym działaniu gorliwy i karny.