Stał po prostu na czele tego laboratorium, w którym zszywano Frankensteina, i był odpowiedzialny za jego ożywienie. Co ważniejsze, większość pracy wykonali jego młodzi asystenci, Sarnowski, Patkowski czy Arak. Sam tylko nadzorował eksperyment, o którym z góry było wiadomo, że się nie uda, i musiał ponieść moralną, czyli polityczną, odpowiedzialność za klęskę.
Czemu eksperyment nie mógł się udać? Z prostej przyczyny. Sklejenie programu dającego nowy impet wyborczy Prawu i Sprawiedliwości w tak krótkim czasie i z użyciem takich instrumentów musiało prowadzić do chaosu. Nad tak szeroko zakrojonymi programami pracuje się dłużej, angażując dużo więcej zasobów ludzkich, instytucjonalnych, konsultując na bieżąco rodzące się problemy z partnerami społecznymi, badając ekspercko skutki etc. Przy planowaniu Polskiego Ładu właśnie tego zabrakło.
A czego było w nadmiarze? Politycznych oczekiwań, które zmieniały się jak w kalejdoskopie, pozostając często ze sobą w sprzeczności oraz odwzorowując geografię zwaśnionych frakcji w PiS. Ich sprzecznych interesów czy wrogich wobec siebie intencji. Nie wiem, czy do końca (pewnie poza Jarosławem Kaczyńskim i premierem) komuś w ogóle zależało na sukcesie tego programu. Większość pisowskich warlordów, czyli szefów koterii, liczyła na to, że na klęsce ładu wywróci się aktualny układ wpływów. I właśnie to dzieje się na naszych oczach. A pierwszą ofiarą jest Kościński, który na swoje nieszczęście czuwał nad laboratorium, w którym zszywano potwora.
Nadzorował eksperyment, o którym z góry było wiadomo, że się nie uda, i musiał ponieść moralną, czyli polityczną, odpowiedzialność za klęskę.
Myślę, że był w pełni świadom politycznego ryzyka. Wiedział, gdzie są mielizny, co nie może się udać, a co musi wywrócić. Był zatem przygotowany na egzekucję „w zastępstwie”. To po pierwsze. Po drugie, muszę wyrazić na tych łamach szczery żal, że odchodzi. Był bez wątpienia ministrem kompetentnym i profesjonalnym. Jego doświadczenie życiowe, ale też etyka pracy, szacunek wobec partnerów etc. – będą trudne do zastąpienia. A życzyłbym sobie, jako obywatel, by tym newralgicznym resortem (ze świetnymi zresztą tradycjami, jeśli idzie o obsadę personalną) zarządzał ktoś kompetentny, a nie byle partyjny zupak.
