1 maja 2017 r. weszła w życie ustawa z 9 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami, zwana inaczej ustawą CRS lub Euro-FATCA. Na jej podstawie instytucje finansowe są zobowiązane do zbierania określonego rodzaju informacji od osób fizycznych i klientów instytucjonalnych celem ustalenia rezydencji podatkowej klienta, jego klasyfikacji w myśl ustawy oraz ewentualnego zaraportowania do szefa Krajowej Administracji Skarbowej.
Mając w pamięci już obowiązującą ustawę z 9 października 2015 r. o wykonywaniu umowy między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki w sprawie poprawy wypełniania międzynarodowych obowiązków podatkowych oraz wdrożenia ustawodawstwa FATCA (ustawa FATCA) nie można nie zauważyć, iż cel FATCA i Euro-FATCA jest ten sam. Jest nim uzyskanie informacji o rezydencji podatkowej posiadaczy rachunków finansowych oraz – w przypadku wystąpienia określonego rodzaju przesłanek – zaraportowanie tego faktu do polskiej administracji skarbowej, która następnie przekazuje uzyskane informacje właściwym organom państw trzecich. W przypadku FATCA informacje uzyskane na mocy oświadczenia FATCA przekazywane są administracji skarbowej Stanów Zjednoczonych Ameryki, w przypadku Euro-FATCA – właściwym organom skarbowym państw uczestniczących w rozumieniu ustawy CRS.
