David Garrett: lubię na skrzypcach włączyć siódmy bieg

Zastanawiałeś się, co by było, gdybyś urodził się w czasach Paganiniego, którego zagrałeś w filmie „Paganini, uczeń diabła”?

Będąc tym, kim jestem, ze wszystkimi moimi uwarunkowaniami, nie sądzę, że byłbym w stanie w tamtych czasach się przebić nawet przy dużej kreatywności i fantazji. Wtedy trzeba było mieć szczęście wystąpić przed ludźmi, którzy poznają talent i zapewnią karierę. Z powodu ułatwień społecznych, również w edukacji, łatwości, z jaką podróżujemy – jestem szczęśliwy, że dorastałem w czasie, w którym dorastałem. Dziś, jeśli masz talent, nie ma absolutnie mowy, żebyś nie został usłyszany i nie zrobił kariery. Myślę, że żyjemy w fenomenalnych czasach.

Zacząłeś grać na skrzypcach, mając cztery lata, rok później wygrałeś pierwszy konkurs, niedługo potem już koncertowałeś. Czujesz, że straciłeś beztroskie dzieciństwo czy raczej wdzięczność, że dzięki muzyce masz ciekawsze życie?

Myślę, doświadczyłem obu tych uczuć. Oczywiście, kiedy zaczynamy w bardzo młodym wieku, problem polega na tym, że kiedy jesteśmy dziećmi i musimy się poświęcić muzyce – sami o tym nie decydujemy. Co innego, kiedy jesteśmy starsi, dorośli. Tak więc nie miałem typowego dzieciństwa, ale pozytywnym skutkiem takich sytuacji jest to, że po osiągnięciu pewnego poziomu gry, jeśli nadal będziesz chciał grać – masz wszystkie możliwości udanego życia w muzycznym świecie. Bez utraty normalnego dzieciństwa nie można więc osiągnąć takiego poziomu, który pozwala mieć ogromną swobodę gry, gdy jesteś dorosły.

Pochodzisz z amerykańsko-niemieckiej rodziny, twoja mama była primabaleriną, tata prawnikiem. Co im zawdzięczasz?

Myślę, że każde dziecko zawdzięcza wszystko rodzicom – bez względu na to, jak trudne może być dzieciństwo, ponieważ sprawili, że jesteś, pomogli dorosnąć, zapłacili pierwsze rachunki, dali ci schronienie, zapewnili szkołę i wykształcenie. Moi rodzice wykształcili mnie nie tylko w grze na skrzypcach, ale także w szeroko pojętej muzyce. Kiedy byłem mały mama dużo tańczyła, ale jak wiadomo, kariera tancerzy trwa krótko. Generalnie bardzo mnie wspierała, ale była bardziej na uboczu. To raczej tata pracował ze mną w bardzo młodym wieku.

Kto jest twoim najważniejszym nauczycielem? Ida Haendel, a może Itzhak Perlman?

Muzyk zawsze jest najważniejszym nauczycielem dla siebie. To bardzo proste, ponieważ to muzyk każdego dnia swojego dorosłego życia decyduje o tym, jak i ile ćwiczy. Miarą sukcesu jest bycie bardzo obiektywnym w ocenie swoich umiejętności technicznych, muzycznych i fizycznych. Ostatecznie to ja oceniam każdego dnia, ile chcę ćwiczyć, jakie są mojej możliwości, co zamierzam dziś robić, a co planuję jutro.

Dopiero na szóstej płycie „Free” zagrałeś nieklasyczny repertuar. Czy słuchałeś muzyki rockowej, gdy uczyłeś się muzyki klasycznej?

Od 6. do 16. roku życia uczyłem się w domu, co oznacza, że mój dostęp do muzyki popularnej ograniczał się do słuchania radia. A ponieważ moi rodzice nie przepadali za popem, rockiem i jazzem, przez całe dzieciństwo słuchałem tylko muzyki klasycznej. Dość więc późno zacząłem orientować się w gatunkach typowych dla młodych ludzi, co prawdopodobnie wyjaśnia również mój entuzjazm dla rocka i popu. Chodzi o to, że zakazany owoc jest zawsze tym, który najbardziej pragniemy posmakować. Rock i pop były wyjątkowym odkryciem, ekscytującą fascynacją i powodem do radości.

Czytaj więcej

Muzyka klasyczna

Krystian Zimerman wraca z partnerami

Swoją najnowszą płytą, jak zawsze długo oczekiwaną, Krystian Zimerman chce wrócić do czasów młodości. Nie zagra jednak Chopina, choć mija 50 lat od jego błyskotliwego zwycięstwa na Konkursie Chopinowskim.

Czy twoi przyjaciele z Juilliard School of Music lub Royal College nie zazdroszczą ci dziś twoich możliwości i popularności?

Ludzie, z którymi się uczyłem lub spotykałem w branży muzycznej, zawsze byli pełni wsparcia, zwłaszcza gdy wybierałem nowe kierunki kariery. Sądzę, że otrzymałem największe wsparcie od utalentowanych ludzi, ponieważ z własnego doświadczenia wiem, że darzymy szacunkiem naszą ciężką pracę i poświęcenie dla tego, co robimy.

Czy mógłbyś nadal być członkiem orkiestry i co wieczór chodzić do pracy w filharmonii lub operze?

Oczywiście i byłoby to całkiem relaksujące życie, ponieważ istnieje wtedy ustalony program, powtarzalność repertuaru, jesteś częścią zespołu, który jest bardzo towarzyski. Nie musisz ciągle podróżować. Każdego wieczoru możesz spotkać się z przyjaciółmi i rodziną… Muszę znowu wrócić do sprawy poświęcenia, bo solowa kariera i życie na tournée nieustannie go wymagają. W ten sposób lepiej jednak mogę zdefiniować swój cel. Odpowiadam za siebie.

Od czego zależy wybór skrzypiec i jaki typ pasuje ci najbardziej?

To zawsze bardzo osobisty wybór. Trochę jak z samochodem. Niektórzy ludzie wolą Ferrari, Lamborghini, a inni Bentleya, Bugatti. W świecie skrzypiec dwójka głównych bohaterów jest oczywista: to Stradivarius i Guadagnini, bardzo się od siebie różniący. Jednocześnie można powiedzieć, że Mercedes rywalizuje z Lamborghini. Jeśli mam być całkiem szczery, muszę powiedzieć, że w życiu lubię błyskotliwe rzeczy. Nie wiem dlaczego, ale to jedna z moich cech. Zatem dla mnie im bardziej efektowna rzecz, tym bardziej przyciąga wzrok. Guadagnini pasuje do tej analogii. Ma również większą przewagę w dźwięku. Daje mi siódmy bieg. Wszystko jest idealnie wyważone, a ma też inny rodzaj chropowatości.