Fisz: Nie mogę pojąć prorosyjskiej propagandy w Polsce doświadczonej przez Rosję

Dużo jest wołania o miłość na tej płycie, ale nieuchronnie przebijają się też echa wojny. Mieliście być pokoleniem bez wojny, co czujecie, również jako rodzice pokaźnej gromadki?

Utwory „Apetyt" i „Wiatr ze wschodu" zostały napisane pod wpływem ostatnich wydarzeń w Ukrainie. Moje dzieci są na bieżąco z wiedzą o wydarzeniach na froncie, ponieważ mają przyjaciół z Ukrainy, których poznali w szkole. Bardzo się zintegrowali, jeżdżą razem na deskorolkach, zakochują się i słuchają ukraińskiego, zresztą bardzo dobrego, rapu. Słyszą tragiczne historie o śmierci najbliższych, zniszczonych mieszkaniach i o braku perspektyw. Wcześniej COVID, teraz wojna tak blisko naszej granicy ma na pewno na nich ogromny wpływ. Do tego dochodzą problemy z psychiatrią dziecięca w szkołach. To trudny dla nich okres, ale cieszę się, że są pełni empatii i współczucia.

Śpiewasz, że nie da się stać między dobrem i złem. Co to w dzisiejszym świecie znaczy?

Tekst powstał w okresie, kiedy coraz częściej było słychać prorosyjską propagandę, także w ustach co poniektórych polityków. Rozkręcała się niechęć do uchodźców wojennych z Ukrainy. Nie mogę pojąć, jak to było możliwe po zbrodni w Buczy, w naszym kraju, który jest doświadczony trudną historią z Rosją. Wojna to upadek człowieka. Wygrywa nienawiść, przegrywa miłość. Warto w dzisiejszych czasach o tym przypominać.

KIM NOWAK „My”. Premiera: 27.10.2023, MYSTIC PRODUCTION

Foto: Autor okładki płyty: Bartek "Fisz" Waglewski.

O ulotności jest „Piasek". Kiedy znajdujemy w kieszeniach bilety, ulotki – wiemy z jakiego czasu pochodzą. Piasek to dowód na to, że „Nie dostrzegamy/Ciągłych zmian/Chcemy ocalić co się da"?

Bardzo mi czas przyśpieszył, najstarsze moje dziecko właśnie kończy 18 lat. Piasek, który jest symbolem upływu czasu, przecieka mi przez palce szybciej niż kiedykolwiek. Świat technologicznie tez rozpoczął gonitwę, sztuczna inteligencja to ogromne wyzwanie. Czasami pragnę po prostu usiąść i gwałtownie zatrzymać świat, wcisnąć hamulec. Strasznie dużo chaosu wokół, mam poczucie, że tracę nad tym wszystkim kontrolę. Zbyt dużo historii ostatnio zbijała mnie z pantałyku.

„Miej wyj…ne jak Lionel”. Czy to pierwsze przekleństwo w tekście? Co znaczy?

Nie, dla mnie to są takie hiperbole, wyolbrzymienia, by podkreślić tragiczno-komiczny wydźwięk tekstu. Czasami to po prostu kontrast. Podobnie było w „Ok Bommer" czy kiedyś w „Czerwonej Sukience". To słowo robi karierę wśród młodych, ja czasami z nim się utożsamiam, jest takie punkowe. Zresztą lubię wszystkie zmiany językowe i nowe słówka, które robią karierę. To jest ciekawe i czasami zabawne. Dobrze czasami się niczym nie przejmować, mieć więcej dystansu i luzu, bo naprawdę można zwariować od wszechobecnego stresu. A Lionel to taki prekursor stylowego „Swag". Też modne ostatnio słowo. Gdy oglądałem klipy Ritchiego zawsze wydawało mi się, że Lionel to człowiek, który nie ma żadnych problemów życiowych. (śmiech). Jak zaczynasz krzyczeć do ekranu telewizora i dziecko pyta się zaniepokojone „tato co ty robisz?", to wiesz, że potrzebujesz gwałtownie wypocząć i wyłączyć telewizor. To takie piękne chwile, gdy masz przez moment wszystko gdzieś.

Czy uwaga wobec „łysego z Fify”, który kradnie sport, to przejaw bycia kibicem?

Mój pierwszy mundial to Mexico 86. Wtedy zakochałem się w grze Argentyny. Uwielbiam mundiale. Oglądałem ostatni finał, futbol się obronił. No i moja ukochana Argentyna zdobyła zasłużone mistrzostwo. Piłka klubowa znacznie mniej mnie interesuje. Tylko później ten wielki kac i wyrzuty sumienia. Te mistrzostwa nie powinny odbyć się w kraju, gdzie łamie się notorycznie prawa człowieka. Sport jest piękny, ale z ideami wygrały pieniądze i korupcja. Żyjemy w bardzo komercyjnych czasach.

Foto: Foto: Bart Pogoda

„Dziadek" to również wspomnienie garażowego zespołu, kiedy wkurzaliście ojca ostrym metalowym graniem?

Nie do końca, to mój hołd dla niedawno zmarłego dziadka, ojca mojego taty. Kiedy pisałem tekst patrzyłem na zdjęcie z czasu, gdy miałem chyba z 14 lat i bardzo długie włosy. Dziadek był fotografem amatorem, ale także postacią rozpoznawalna we wszystkich metalowych sklepach na Ochocie. Nie podzielał może naszej fascynacji głośnym rockiem, ale chodził z napisaną przez nas listą bardzo krwawych nazw metalowych, kupując nam w prezencie nagrania ze wskazanymi rarytasami.

Co zdecydowało, że po sukcesie albumu Tworzywa „Balladach i Protestach" postanowiliście wrócić pod gitarowy szyld Kim Nowak i nagrać trzecią postpunkową płytę „My”?

Zespół Kim Nowak po drugiej płycie przestał istnieć. Prawdę mówiąc, nie spodziewałem się, że jeszcze nagramy coś w stylistyce gitarowej. Przez te 11 lat bardzo dużo w naszym życiu się zmieniło, odnieśliśmy duży sukces z bratem w pierwotnym zespole Tworzywo. Praca nad „Balladami..." to przede wszystkim nagrywanie w trudnym okresie związanym z pandemią.

Pamiętam pierwszy koncert po dniach lockdownu, czuliśmy się dosłownie jak dzieci w piaskownicy. Ale do składu Tworzywa dołączył, a właściwie powrócił nasz pierwszy basista Staszek Wróbel. Ze Staszkiem wychowaliśmy się w tej samej dzielnicy Ursynów. To była stolica warszawskiego rapu, ale też miejsce, gdzie zakładaliśmy pierwsze zespoły punkowe. Kiedy spotkaliśmy się po latach, Staszek zadał pytanie; „A co z Kim Nowak?", bo okazało się, że był fanem naszego trio. To spotkanie, jak i po-lockdownowa tęsknota za próbami oraz działaniem zespołowym, sprawiły że zaczęliśmy spotykać się po godzinach, w przerwie między koncertami trasy „Ballady i Protesty". No i porządnie łoiliśmy jak za dawnych czasów.

Pochodzicie z warszawskiego Ursynowa, blokowiska, które ma już swoją historię, wyszlachetniało. „Bohaterowie" to rzecz o tych nowych, gdzie pocieszeniem za życie w biegu i życie w klitce ma być balkon?

Nie myślałem o tym. To mój hołd dla Ursynowa. Bardzo przesiąknąłem tą dzielnica. Tu jeździliśmy na deskorolkach, zakładaliśmy pierwsze zespoły. W każdej piwnicy czy szkolnej świetlicy ćwiczył jakiś zespół rockowy czy rapowe składy. Ze Staszkiem znamy się z sąsiednich bloków od wczesnych lat, Michał chociaż dzisiaj mieszka na wsi też związany był z tymi osiedlami. Tekst powstał w czasach wakacyjnych, gdy szalała inflacja i często spotykaliśmy się ze znajomymi z dawnych lat na właśnie takich malutkich balkonach. Dla wielu z nas tak wyglądały wakacje w tym roku. Mam duży sentyment do tego miejsca, wróciłem też po latach do mieszkania w tej dzielnicy Warszawy. Bloki z betonowych płyt otoczone są zielenią, to bardzo zielona dzielnica. Taki kolejny dysonans: beton i las Kabacki.