Józef Szajna (1922-2008) jeden z najważniejszych twórców powojennej sztuki polskiej, w czasie II wojny światowej był więźniem obozów w Auschwitz (także w celi śmierci) i Buchenwaldzie. Te traumatyczne doświadczenia powracały później w całej twórczości artysty znaczonej motywami zagłady, cierpienia, cywilizacyjnej katastrofy. Od początku pracy zawodowej tworzył w teatrze – najpierw jako scenograf, potem i reżyser (ukończył Wydziały Grafiki i Scenografii krakowskiej ASP). Deklarował: „Uprawiam teatr, w którym słowo staje się obrazem, a obraz słowem”, „Teatr nierozszczepiony na walczące ze sobą elementy: scenografię, muzykę słowo”. Dążył do syntezy sztuk. W teatralnych poczynaniach posługiwał się skrótem plastycznym, znakiem, symbolem. Swoją sztukę określał jako TE-ART. Jednym z najważniejszych etapów jego twórczości były spektakle w warszawskim Teatrze Studio, którego był też dyrektorem przez 12 lat (1971-1982).