Bestsellery

1.

Na czele listy „Masa o kobietach polskiej mafii" Artura Górskiego (Prószyński i S-ka). I kto powiedział, że Polacy nie czytają książek.

2.

Powodzenie „Bridget Jones. Szalejąc za facetem" Helen Fielding (Zysk i S-ka) dowodzi, że kogo jak kogo, ale bohaterki tej książki nie da się nie lubić. Po prostu.

3.

W „Beksińskich. Portrecie podwójnym" Magdaleny Grzebałkowskiej (Znak) trafiamy na taki opis działań wychowawczych Zdzisława Beksińskiego wobec swego syna Tomasza: „Podobno ojciec kupuje mu w kiosku worek tandetnych plastikowych misiów. Podobno wręcza młotek i poucza, że w chwili wściekłości ma brać misia do ogrodu i walić w niego młotkiem, dopóki złość nie minie".

Zdzisław Beksiński pisze do przyjaciela: „Tomek jest fantastą z kompleksem niższości. Gada sto razy więcej, niż może (z powodu licznych tabu) i chce zrobić. Staram się go czasem skompromitować przed nim samym. Już raz na przykład szliśmy zabić nożem (nóż wziąłem z kuchni), zarżnąć kierownika szkoły, a raz rozbić pysk kierownikowi elektrowni. Bo on nie jest gwałtowny, tylko gada na wyrost, a możliwości faktycznej realizacji uruchamia tabu. Oduczam go w ten sposób rzucania słów na wiatr".

Może i było to skuteczne, ale że z bagażem takich wspomnień z dzieciństwa niełatwo żyć, to więcej niż pewne.

4.

Bohater powieści Harlana Cobena „Sześć lat później" (Albatros) upiera się, by dojść prawdy o kobiecie, którą jakiś czas temu kochał nad życie. I wpada w poważne tarapaty. Ale skoro kocha się nad życie, to potem ma się właśnie tak.

5.

Liesel, tytułowa „Złodziejka książek" Markusa Zusaka (Nasza Księgarnia), czytać nauczyła się z „Podręcznika grabarza". Niezbadane są drogi, po których przechadza się myśl ludzka.

6.

Przyznam się, że nie nadążam już za pisarstwem Sławomira Kopra, autora „Skandalistów PRL" (Czerwone i Czarne). Jeśli chodzi o bohaterów tej książki, to powiem jedynie: bez zaskoczeń.

7.

Wśród receptur znajdujących się w książce „Pyszne 25. Nowa porcja przepisów" Anny Starmach (Znak) trafiamy na tartę, która – podobno – jest grzechu warta. Niby jak to tarta, ale ta jest z cukinią, kabaczkiem i kozim serem, który rzekomo po zapiekaniu jest lepszy (czy też jeszcze lepszy). Nie do uwierzenia.

8.

Na „Antologię 100/XX" (Czarne) składa się sto podobno najlepszych polskich reportaży napisanych w XX stuleciu. Wybrał je Mariusz Szczygieł. Jakby ktoś był ciekawy, to w tej złotej setce są m.in. dwa teksty Wandy Wasilewskiej. Aż tak wybitne?

9.

„Jestem bardzo w rękach Boga" Jana Pawła II (Znak) po kanonizacji polskiego papieża w przyszłym miesiącu będzie wyżej, choć to tytuł nie najnowszy.

10.

„Doradca smaku" Michela Morana (Muza) zawiera 80 przepisów na przeróżne dania, m.in. na kolorowe szaszłyki z polędwiczki wieprzowej. Wystarczająco denerwujące są już – tak szczególnie w Warszawie rozpowszechnione – masełka, serki, kiełbaski, zdrobnienia, którymi oswajamy żarcie (bo nie żadne jedzonko). Dlatego wkurzają mnie polędwiczki, z których nie wiadomo dlaczego powstają szaszłyki – nie szaszłyczki.

11.

„Ja, Inkwizytor. Głód i pragnienie" (Fabryka Słów) to już dziewiąta książka Jacka Piekary o przygodach Mordimera Madderdina. Fani będą zadowoleni, choć – zdaje się – wyglądają już końca serii.

12.

„Podobno nie ma nic gorszego niż spełniające się marzenie – pisze w „Znakach szczególnych" (Wydawnictwo Literackie) Paulina Wilk. – Trzeba natychmiast wymyślić nowe. Moi rówieśnicy, którzy odnieśli sukces albo przeciwnie – utknęli w drodze do niego, podejmują ciągle próby. Odchodzą z dużych firm, zakładają własne. Spuszczają chybotliwe łupiny na wodę i starają się nie płynąć z konsumenckim prądem. I ja, po utracie pracy w medialnej korporacji, poszłam na swoje. Razem z przyjaciółką, która studiowała wiedzę o teatrze, a jednocześnie zbierała wszechstronne doświadczenie, przez dziesięć lat pracując w agencjach public relations, prowadzimy teraz małą firmę i fundację. Organizujemy wydarzenia kulturalne, promujemy literaturę. Mniej zarabiamy i mniej śpimy, ale odkąd współtworzymy życie społeczne, mamy poczucie bycia we właściwym miejscu – tam, gdzie nagromadzone przez lata kompetencje, samodzielność i wyćwiczona pracowitość potrzebne są najbardziej, a pieniądze liczą się mniej.

Rozstanie z wyobrażeniem kariery w dużej firmie okazało się pożegnaniem iluzorycznego bezpieczeństwa. Nie mam gabinetu w oszklonym wieżowcu i nie chodzę na lunch do restauracji. Wynajmujemy biuro w starej kamienicy, gotujemy same. Mojej przyszłości nie ochrania żaden pakiet ubezpieczeniowy przypisany do pensji. Nie obciąża jej też żaden kredyt. Uczę się żyć z niepewnością i z wiarą we własne siły".

Nie wątpię w siły autorki, ale spoza jej słów najmocniej przebija jednak rozczarowanie. W gruncie rzeczy niewesoła to konstatacja ukazująca miejsce, w jakim znalazła się generacja Pauliny Wilk. A to jej pokolenie powinno dziś przejmować w Polsce władzę, zacząć sprawować rządy ciał i dusz. Tymczasem kurczowo trzyma się nadziei, bo i co mu pozostało?

13.

„Resortowe dzieci" Doroty Kani, Jerzego Targalskiego i Macieja Marosza (Fronda) wciąż mają nowych nabywców. A przecież podpora „GW" Paweł Wroński napisał błyskotliwy tekst pod jeszcze bardziej błyskotliwym tytułem „Jak będziesz fikał, to Kania zlustruje teścia, stryja i rodowód chomika". Obśmiałem się, że użyję porównania Wojciecha Młynarskiego, jak norka.

14.

W „Inferno" Dana Browna (Sonia Draga) czytamy: „Dla Langdona kolejny kod był czymś znajomym – bezpieczną przystanią pośród wzburzonego morza. Historia sztuki i starożytne tajemnice były mu bowiem o wiele bliższe niż hermetyczne pojemniki na broń biologiczną i strzelaniny". Po, powiedzmy, jeszcze dwóch–trzech książkach tego autora my też będziemy mówili szyfrem, bo szyfrologię opanujemy w stopniu doskonałym. Nawet wydaje mi się, że już niemała część naszych polityków i komentatorów politycznych w mowie i piśmie posiłkuje się językiem, którego bez znajomości stosownego kodu zrozumieć niepodobna. Ale to może i lepiej.

15.

Grega, bohatera serii książek Jeffa Kineya w „Dzienniku cwaniaczka. Zezowatym szczęściu" (Nasza Księgarnia), spotyka nieszczęście. Zostawia go najlepszy przyjaciel, i to dla wiarołomnej Abigail. Straszne, co odnosi się także do fabuły „Dzienniczka...".

16.

Oberżystka z „Wędrownego rycerza", jednej z trzech opowieści składających się na „Rycerza Siedmiu Królestw" George'a R.R. Martina (Zysk i S-ka), jest kobietą praktycznie podchodzącą do życia, a w związku z tym niemającą zbyt wygórowanego mniemania o rycerskim stanie. „Rycerze – twierdzi – są zbudowani tak samo jak inni mężczyźni. Turnieje zaczynają się i kończą, a jajka od tego nie tanieją".

17.

„Wszystko zostaje w rodzinie" Anety Jadowskiej (Fabryka Słów) to czwarty tom opowieści o Dorze Wilk, policjantce i wiedźmie w jednym. Miłej lektury.

18.

Bohaterka „Mrocznego anioła" Virginii C. Andrews (Prószyński i S-ka) opowiada o swojej babci: „Kobiety z gór zawsze konkurowały ze sobą, która najwcześniej zostanie babcią. Chwaliły się tym, a wnuki były ich chlubą. Babunia miała dwadzieścia osiem lat, gdy po raz pierwszy została babcią, choć pierwszy wnuk nie przeżył nawet roku. Mimo to w wieku pięćdziesięciu lat wyglądała na dziewięćdziesiąt".

—ranking sporządziła ?    Ewa Tenderenda-Ożóg,?    komentarz Krzysztof Masłoń

19.

Warto przeczytać „Wilka z Wall Street" Jordana Belforta (Świat Książki). I obejrzeć ekranizację książki dokonaną przez Martina Scorsese, przekonując się, że film ten w oscarowej rywalizacji ewidentnie został skrzywdzony.

20.

„Botanika duszy" Elizabeth Gilbert (Rebis) to fikcyjna historia XIX-wiecznej sawantki i feministki, która w dziedzinie nauki, jaką się zajmowała, czyli botanice, szczególną uwagę zwróciła na inteligencję... mchów. Recenzenci akcentują zaś fakt, że autorka światowego hitu, jakim stała się książka Gilbert „Jedz, módl się i kochaj", mogłaby odcinać kupony od swego powodzenia, pisząc podobne ecie-pecie, a tymczasem porwała się na powieść jak Bóg przykazał, z oddechem i całkiem niezłą podbudową faktograficzną. Przyjemne zaskoczenie.

21.

Eric Lomax, zmarły dwa lata temu w wieku 93 lat autor „Drogi do zapomnienia" (Znak), w połowie lat 90. spotkał swego oprawcę z czasów wojny, kiedy to dostał się do niewoli japońskiej (budował sławną syjamsko-birmańską kolej śmierci). I przebaczył mu, co znowu nie jest ani aż tak dziwne, ani wyjątkowe. Gdyby ofiara i kat zetknęli się twarzą w twarz ze trzydzieści lat wcześniej, o wybaczenie byłoby trudniej.

22.

W „Niezgodnej" Veroniki Roth (Amber) – cytuję za Anną Dereszowską – „jest wszystko, czego nastoletni czytelnik może poszukiwać. Wartka akcja, suspens, czasem brutalne sceny, pierwsze zauroczenia i doznania erotyczne. To wszystko osadzone w precyzyjnie wymyślonym świecie niedookreślonej przyszłości". Jasne, wymarzona lektura dla nastolatka, np. dla 11-latka.

23.

„Kot Bob i ja" Jamesa Bowena (Nasza Księgarnia), czyli poruszająca – a ponoć i prawdziwa – historia o tym, jak kocur i człowiek znaleźli szczęście na ulicy. Choć jednym się udało...

24.

Piotr Milewski o swojej podróży życia opowiedział w książce „Transsyberyjska" (Znak), będącej relacją o żelaznej drodze wiodącej przez Rosję i dalej. A zaczęła się ona stereotypowo, rzekłbym: „Mińsk Mazowiecki, Mrozy, Siedlce, Łuków, Międzyrzec Podlaski, Biała Podlaska, Terespol".

25.

„Bóg nigdy nie mruga" Reginy Brett (Insignis Media) to składnica złotych myśli. Takich na przykład: „Płacz w towarzystwie przynosi większą ulgę niż płacz w samotności". Albo: „Trzeba być silnym, żeby płakać. A jeszcze silniejszym, żeby dać innym zobaczyć te łzy". Może już wystarczy?

26.

Maria Ulatowska pisarką stała się na... emeryturze. Tyle że już jej pierwsza książka – „Sosnowe dziedzictwo" – stała się bestsellerem. „Prawie siostry" (Prószyński i S-ka) powinny powtórzyć tamten sukces.

27.

Tak mnie zniesmaczyła telewizyjna rozmowa z obłożnie chorym (?) Wojciechem Jaruzelskim na papieskie tematy w związku z kanonizacją Jana Pawła II, że „Rodziny" Moniki Jaruzelskiej (Czerwone i Czarne) nie chciało mi się już czytać. Może gdyby miała inny tytuł...