Przyjęta w dyrektywie 2011/83/UE formuła harmonizacji zupełnej nałożyła na państwa członkowskie Unii Europejskiej obowiązek przyjęcia jednolitych i kompatybilnych rozwiązań prawnych, ?tym samym zbliża się w założeniach do unifikacji prawa (efektu wywoływanego przez rozporządzenia unijne). Skutkiem takiego rozwiązania jest obowiązywanie we wszystkich państwach członkowskich identycznych regulacji, z zastrzeżeniem przypadków, w których dyrektywa dopuściła swobodę. Dyrektywa dotyczy więc całej ochrony praw konsumentów, niezależnie od sektora gospodarki.
Mimo że powołana dyrektywa nie zawiera norm prawa prywatnego międzynarodowego i wskazanie prawa właściwego (dla umów z elementem „transgranicznym" pomiędzy konsumentem ?i przedsiębiorcą) odbywa się cały czas na podstawie rozporządzenia Rzym I, bez wątpienia dokonana nią harmonizacja będzie ułatwiać transgraniczne zawieranie umów. Przyjęcie harmonizacji zupełnej jest korzystne nie tylko dla konsumentów, którzy mogą liczyć na przykład na taki sam termin na odstąpienie od umowy zawartej na odległość we wszystkich państwach członkowskich, ale również dla przedsiębiorców prowadzących działalność transgraniczną. Skutkiem przyjęcia regulacji będzie bowiem obowiązywanie takich samych reguł zawierania umów wewnątrz kraju ?i pomiędzy podmiotami polskimi i zagranicznymi. Przedsiębiorcy eksportujący swoje dobra za granicę we wszystkich państwach Unii Europejskiej będą też mogli korzystać z identycznych klauzul informacyjnych oraz formularzy odstąpienia od umowy. Obciąży ich jedynie obowiązek przetłumaczenia ich na właściwy język (przedsiębiorcy będą mogli też skorzystać ?z załączników właściwych krajowych ustaw implementujących, które będą musiały zawierać takie formularze).
Ten, zdawałoby się, idealny stan nie wyklucza jednak istnienia pewnych różnic pomiędzy krajami. ?W szczególności każde z państw członkowskich dla wielu instrumentów ochrony może wprowadzić reguły bardziej restrykcyjne, rozszerzając np. stosowanie przepisów dyrektywy na osoby prawne lub osoby fizyczne, które nie są konsumentami. Mogą również objąć regulacją umowy, które nie są umowami zawieranymi na odległość, na przykład ze względu na to, że nie należą do zorganizowanego systemu sprzedaży lub świadczenia usług na odległość. Ponadto mogą utrzymać w mocy lub wprowadzić krajowe przepisy ?w kwestiach, które nie są wyraźnie uregulowane ?w dyrektywie, takie jak choćby dodatkowe przepisy dotyczące umów sprzedaży, w tym przepisy o dostarczaniu towarów lub wymogi udzielania informacji w okresie obowiązywania umowy.
Każde z państw członkowskich może także wybrać inną formę implementacji dyrektywy. Na przykład ?w Niemczech została ona przeprowadzona głównie poprzez zmianę istniejących już ustaw (niemieckiego kodeksu cywilnego i aktu wprowadzającego do kodeksu cywilnego). Z kolei w Polsce przyjęto formę odrębnego aktu prawnego – nie wyłączając zmian dokonanych ?w kodeksie cywilnym.
Do momentu implementowania dyrektywy przez wszystkie państwa członkowskie nie zostanie wyeliminowana również różnica wynikająca ?z obowiązywania w niektórych starych aktów prawnych – wprowadzających reguły ochrony konsumentów odbiegające od zawartych w dyrektywie. Pełna harmonizacja najważniejszych aspektów regulacyjnych w państwach Unii Europejskiej powinna jednak znacznie poprawić pewność prawa również wśród przedsiębiorców. Uzyskują oni więc możliwość korzystania z jednolitych ram regulacyjnych opartych na jasno zdefiniowanych pojęciach prawnych.
