Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Jakie są przesłanki i zasady umieszczenia w DPS-ie
Skierowanie do domu pomocy społecznej powinno nastąpić dopiero po wyczerpaniu innych możliwości zapewnienia osobie potrzebującej prawidłowego funkcjonowania w środowisku
Jak stanowi art. 54 ust. 1–2 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. DzU z 2023 r., poz. 901 ze zm..; dalej: u.p.s.), osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych, przysługuje prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej.
Osobę tę kieruje się do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu, zlokalizowanego jak najbliżej miejsca jej zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2a, chyba że okoliczności sprawy wskazują inaczej, po uzyskaniu zgody tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego na umieszczenie w domu pomocy społecznej. Pobyt ten jest odpłatny, a opłata jest ustalana w decyzji organu gminy kierującego daną osobę do tej placówki (art. 59 i art. 60 u.p.s.). Taka regulacja oznacza, że obowiązek organów skierowania danej osoby do domu opieki społecznej określonego typu powstaje dopiero wtedy, gdy po stronie takiej osoby zaistnieją wszystkie przesłanki, które warunkują powstanie prawa do tego rodzaju świadczenia pomocy społecznej. Brak spełnienia chociażby jednej z ww. przesłanek powoduje, że dana osoba traci prawo do pobytu w domu pomocy społecznej.
Pozostało 87% artykułu
