Tworząc między stronami więzi o charakterze alimentacyjnym, zbywcy nieruchomości (dożywotnikowi) gwarantuje dożywotnie utrzymanie przez nabywcę (zobowiązanego), który to nabywca zyskuje zaś z tegoż tytułu prawo własności przedmiotowej nieruchomości. Konstrukcja umowy dożywocia funkcjonująca na gruncie polskiego porządku normatywnego, a w szczególności art. 913 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, wzbudza poważne wątpliwości co do jej zgodności z ustawą zasadniczą w zakresie, w jakim przepis ten nie przewiduje dziedziczności roszczenia do rozwiązania umowy o dożywocie przez spadkobiercę dożywotnika zmarłego po wytoczeniu powództwa a przed zakończeniem postępowania. Istotne zastrzeżenia pojawiają się w dwóch ujęciach: wertykalnym oraz horyzontalnym.