Kościół jest w Polsce kluczową instytucją społeczną. Wskazują na to dobrze rozwijające się badania trzeciego sektora oraz wolontariatu. Z badań GUS wynika, że skala zaangażowania społecznego Polaków w organizacjach religijnych jest zbliżona do skali zaangażowania we wszystkich niereligijnych stowarzyszeniach i fundacjach. Podejmowanie działalności wolontariackiej w ramach podmiotów wyznaniowych deklarują rocznie ponad 2 mln osób.
W 2014 r. działało w Polsce 1,8 tys. społecznych podmiotów wyznaniowych oraz – jak wskazują dane ISKK – ponad 60 tys. oddolnych, przyparafialnych organizacji Kościoła katolickiego. Do tego należy doliczyć podobne organizacje innych Kościołów i związków wyznaniowych w Polsce.
Religijny charakter społecznej aktywności Polaków ma swoje korzenie w historycznym splocie chrześcijaństwa i polskiej kultury. W związku z daleko posuniętą wolnością religia w Polsce nie wyzwalała tak ostrych i dramatycznych konfliktów społecznych jak w innych krajach.
Po II wojnie światowej katolicyzm był sprzymierzeńcem w walce z komunizmem i wspierał narodowe dążenia do wolności. Stykał się z ruchami społecznymi, zarówno w kręgach reformatorskiej lewicy, jak i środowiskach skupionych wokół kard. Wyszyńskiego, dla których społeczeństwo obywatelskie oznaczało naród i wierność moralnym zasadom.
Przełom 1989 r. otworzył nowe możliwości dla tamowanego w czasie komunizmu rozwoju trzeciego sektora. Powstały kościelne instytucje charytatywne i edukacyjne. Rozwinęła się również oddolna – parafialna aktywność społeczno-religijna Polaków.