Chciałbym zrozumieć, o co chodzi Ryszardowi Bugajowi, ale niestety nie potrafię („Wiosna może wzmocnić PiS", „Rz" 6.02.201 Chciałbym zrozumieć, o co chodzi Ryszardowi Bugajowi, ale niestety nie potrafię („Wiosna może wzmocnić PiS", „Rz" 6.02.2019) . Nie po raz pierwszy. Nie rozumiałem go w 2003 r., gdy podpisywał antyeuropejski manifest. Nie rozumiałem, gdy konsekwentnie popierał PiS, uważając, że to ta partia realizuje jego lewicowe ideały.

Trudno mi wyobrazić sobie, by człowiek związany z opozycją demokratyczną nie zdawał sobie sprawy, że program, a tym bardziej praktyka PiS i organizacji popierających tę partię, jest antydemokratyczny, szowinistyczny i pełen pogardy dla ludzi myślących odmiennie.

Po objęciu władzy, a raczej wszechwładzy przez PiS, Bugaj zdawał się trzeźwieć, wystąpił z rady doradczej prezydenta Dudy i zobaczył to, co wielu ludzi widziało od lat. Niestety remisja miała – jak się wydaje – krótkotrwały przebieg. Dziś Bugaj zdaje się wstydzić swojego świeżego krytycyzmu dla obecnej władzy i zajmuje się głównie krytyką opozycji.

Jeszcze niedawno wzywał do opozycyjnej jedności, dziś, gdy powoli się ona rysuje, atakuje ją, ponieważ nie spełnia jego oczekiwań. A przecież koalicja ma to do siebie, że grupuje ludzi o rozmaitych poglądach, którzy w imię wspólnego celu rezygnują z części swoich programów. W kontekście wyborów europejskich jest to szczególnie ważne – tu bowiem o wiele łatwiej o porozumienie programowe. Silna demokratyczna reprezentacja w PE tworzy też szansę na odzyskanie dla Polski tej pozycji, jaką mieliśmy przed rokiem 2015.

Bugaj chce więc koalicji, ale tylko takiej, którą lubi. Millerowi wypomina jeszcze moskiewskie srebrniki, ale zapomina przy tym, że partia pod jego przywództwem była w koalicji z SLD w rządzie, gdzie Miller był ministrem pracy. W ogóle pamiętanie o grzechach sprzed ponad 30 lat, i to nieudowodnionych, świadczy raczej o małostkowości. Gdybym ścigał się z Bugajem w tej dziedzinie, to Leszkowi Millerowi przypomniałbym nie tylko start z list Samoobrony, ale także humorystyczną kandydatkę na prezydenta niejaką Magdalenę Ogórek. Tylko że znów powrócę z uporem maniaka – tworzenie koalicji polega na szukaniu punktów wspólnych, a nie rozpamiętywaniu przeszłości. Nigdy nie byłem entuzjastą stylu politycznego działania Leszka Millera, należy jednak pamiętać, że to jego rząd doprowadził do wejścia Polski do UE. Ale dla Ryszarda Bugaja zdaje się to nie być zaletą.

Stał się rodzajem specjalisty w wypominaniu innym przeszłych grzechów. I tak znów ma za złe Millerowi, że przeforsował podatek liniowy dla najbogatszych. Nieco upraszcza sobie rzeczywistość. Rzeczywiście podatek liniowy (CIT) – dla przedsiębiorstw, a nie dla najbogatszych – wprowadził Jerzy Hauser za premierostwa Millera. Jednak to rząd Kaczyńskiego, co Bugaj skrzętnie pomija, przeforsował obniżenie podatku dla najbogatszych (PIT) z 40 do 32 procent. I o ile pierwsza zmiana przyniosła zwiększenie dochodów do budżetu, to ta druga przyniosła straty.

Po Millerze przychodzi kolej na Marcinkiewicza, któremu Bugaj wypomina rzeczywiście groteskowe perypetie natury obyczajowej. Wydaje się jednak, że Marcinkiewicz nie zasługuje jedynie na takie wzruszenie ramion. W jego działaniach publicznych nie widać tego, co mu imputuje Bugaj.

Winą za brutalizację życia publicznego obarcza z kolei Bugaj Janusza Palikota. Nie podzielam tej opinii. Prawdą jest, że Palikot przez pewien czas odgrywał rolę błazeńską, a jego występy – szczególnie ataki na Lecha Kaczyńskiego – budziły mój niesmak, jednak winę za brutalizację polskiej polityki ponosi zupełnie ktoś inny. Przywołanie Palikota służy zaś do oskarżenia Biedronia, którego obarcza wszystkimi grzechami tego pierwszego. I to chyba na zasadzie pewnego rodzaju odpowiedzialności zbiorowej.

Podzielam wiele krytycznych uwag Bugaja na temat partii założonej przez Biedronia. Jego postulaty ekonomiczne zdają się wisieć w powietrzu i są niekiedy żenujące amatorskie, wiara zaś, że zachowa się równy dystans do stron obecnego konfliktu, nie ma oparcia w rzeczywistości, narcyzm założyciela zdaje się zaś równać narcyzmowi jego poprzedników zakładających partie ze swoim nazwiskiem w nazwie. Jednak jeżeli miejsce Kukiza ma zająć Biedroń, to jestem za. Wiem przynajmniej, że nie wprowadzi do Sejmu ludzi o mentalności faszystów.

Jest swego rodzaju paradoksem, że zakładając własną partię, Biedroń zdaje się wypełniać postulat Bugaja, by nie tworzyć koalicji, w której poszczególne człony są od siebie programowo oddalone. Wybiera własną drogę. Ale to się Bugajowi też nie podoba. Według niego jest Polska na PiS i Kaczyńskiego skazana. To być może wyjaśnia wieloletnie przywiązanie Ryszarda Bugaja do tej formacji.

Nie podzielam jego opinii. Uważam, że przy rozsądnych działaniach opozycji PiS powinien przegrać wybory europejskie i parlamentarne. Co więcej, uważam, że można będzie – przy wszystkich różnicach – po wyborach utworzyć sensowny rząd, z sensownym programem.