Premiera „Dziewczyny z Dzikiego Zachodu” w Teatrze Wielkim w Łodzi. Smutny los dyrektorów

Na „Dziewczynę z Dzikiego Zachodu” polska publiczność czekała 50 lat. O tym, że przedtem wystawiono ją w 1971 roku, też zresztą w Teatrze Wielkim w Łodzi, pamiętają tylko najstarsi widzowie. Reszta nie zna dzieła tak lubianego Giacomo Pucciniego i opery, która jest niczym western.

Akcja dzieje się wśród amerykańskich górników szukających złota. Są szeryf i bandyta. Ale ponieważ to opera, więc czarnym charakterem jest szeryf-baryton, a serce okaże złodziej Dick, śpiewający tenorem o włoskim brzmieniu.

Dyrektor na wylocie

Ta wyjątkowa „Dziewczyna z Dzikiego Zachodu” otworzyła operowy sezon Teatru Wielkiego w Łodzi. Kolejnym wydarzeniem miała być premiera monumentalnego „Raju utraconego” Krzysztofa Pendereckiego, szykowana z okazji 90. rocznicy urodzin kompozytora. Nikt jednak nie wie, czy dojdzie do skutku. Prawdopodobnie z końcem roku dyrektor Dariusz Stachura będzie musiał odejść.

Czytaj więcej

Opera

Jubileusz Tomasza Koniecznego. Tak spełniają się marzenia

Tomasz Konieczny będzie świętował w sobotę w Operze Narodowej swój jubileusz, a nim wyjedzie w świat, wystąpi też w styczniu w premierze Mariusza Trelińskiego.

Na stanowisko dyrektora Teatru Wielkiego otrzymał trzyletni kontrakt. Przedłużenie umowy miało być formalnością, ale tuż przed jej wygaśnięciem latem urząd marszałkowski (rządzi w nim Zjednoczona Prawica) rozpisał konkurs. Nie przyniósł rozstrzygnięcia, a Dariusz Stachura pełni jedynie dyrektorskie obowiązki. Teraz kandydata wyznaczy minister kultury, a nowy człowiek ma pojawić się z nowym rokiem.

Jeśli spojrzy się na dzieje Teatru Wielkiego w Łodzi, to aż trudno zrozumieć, jak największa instytucja kulturalna województwa łódzkiego wciąż funkcjonuje. W ostatnich 20 latach miała dziesięciu dyrektorów naczelnych i ośmiu artystycznych. Zarządzanie teatrem operowym, wymagającym długofalowego planowania, jest tu niemożliwe.

Czytaj więcej

Teatr

Jubileusz Krystyny Jandy. Kobieta z marmuru i żelaza

Dwa dni przed swymi 70. urodzinami, w piątkowy wieczór Krystyna Janda zaprosiła widzów Teatru Polonia na monodram „My way”. Przez ponad 90 minut ze swadą i humorem opowiedziała o swym barwnym życiu. A było o czym opowiadać. Reakcja widzów była do przewidzenia. Owacja na stojąco.

Niemal wszyscy mieli kwalifikacje na to stanowisko, ale polegli lub sami zrezygnowali. Pokonała ich sieć intryg, skarg i donosów licznych związków zawodowych w teatrze, uzurpujących sobie prawo do decydowania o jego działalności. A władze samorządowe tym podszeptom łatwo ulegają.

Kolejny konflikt?

O tym, że łódzcy samorządowcy nie umieją zarządzać kulturą świadczy też przykład Teatru im. Jaracza. Jego dorobek artystyczny ulega zniszczeniu. Pod błahym pretekstem odwołano zasłużonego, wieloletniego dyrektora, kolejny też odszedł, nie mogąc porozumieć się z urzędem marszałkowskim. Ten zaś przepchnąl na wicedyrektora aktora, który wcześniej przegrał konkurs, ale jego żona to posłanka PiS.

Teraz po równi pochyłej zacznie posuwać się Teatr Wielki albo szykuje się nowy konflikt. Najpewniejszym kandydatem na dyrektora jest Marcin Nałęcz-Niesiołowski. Jego preferencje plasują się zdecydowanie po prawej stronie, ale ma doświadczenie dyrygenckie i menedżerskie. Był dyrektorem Opery Wrocławskiej oraz Filharmonii i Opery w Białymskoku, której siedzibę wybudował, ale z obu miejsc odszedł po konfliktach.

Dla zespołu, w którym dominują artyści zasiedziali od lat i pragnący spokojnego życia, nie jest to dobra kandydatura. Taki dyrektor z pewnością będzie chciał odświeżyć teatr i nadać mu nowy impuls, jak to robił gdzie indziej.