- Podczas nowej kadencji władz gminy najprawdopodobniej dojdzie do odwołania skarbnika. Czy przepisy określają jakie wymagania powinien spełniać wniosek wójta kierowany w tej sprawie do rady gminy?
Nie.
Zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym do wyłącznej właściwości rady gminy należy m.in. powoływanie i odwoływanie skarbnika gminy, który jest głównym księgowym budżetu – na wniosek wójta. W myśl art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o pracownikach samorządowych skarbnik gminy zostaje zatrudniony na podstawie powołania. Przyjmuje się, że uchwała rady gminy o powołaniu na stanowisko skarbnika jest źródłem stosunku pracy z powołania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 grudnia 2003 r., sygn. II SA 778/03, LEX nr 84490).
Natomiast uchwała o odwołaniu skarbnika ze stanowiska jest jednocześnie aktem rozwiązującym jego stosunek pracy (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 11 maja 2006 r., sygn. II PK 273/05, OSNP 2007/9-10/129). Do podjęcia takich uchwał przez radę potrzebny jest jednak wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta). Wniosek wójta ma charakter personalny i dotyczy obsady stanowiska skarbnika, a nie utworzenia tego stanowiska (wyrok NSA z 5 lutego 2008 r., sygn. II OSK 1744/07, LEX nr 397804). W orzecznictwie podkreśla się, że w u.s.g. nie określono wymagań, jakie powinien spełniać wniosek wójta, w związku z czym może on mieć formę pisemną bądź ustną. W tym drugim przypadku istnienie wniosku może wynikać bezpośrednio lub pośrednio z dokumentów związanych z przygotowywaniem i przeprowadzaniem obrad rady (wyrok NSA z 1 lutego 2005 r., sygn. OSK 1469/04, ONSAiWSA 2005/5/100). Dopuszczalny jest np. wniosek wcześniejszy, ponowiony ustnie przed sesją, ujęty w porządku obrad i rozpatrywany w obecności wójta. Wniosek może być złożony nawet podczas sesji, na której skarbnik ma być odwołany (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 5 lipca 2016 r., sygn. II SA/Ke 265/16, LEX nr 2104832). Odwołanie skarbnika może nastąpić w każdym czasie.
Zgodnie z art. 70 § 2 i 3 kodeksu pracy (dalej k.p.) odwołanie jest równoznaczne z wypowiedzeniem umowy o pracę albo z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli nastąpiło z przyczyn, o których mowa w art. 52 lub 53 k.p. (np. z powodu ciężkiego naruszenia przez podwładnego podstawowych obowiązków pracowniczych; w takim przypadku odwołanie powinno wskazywać przyczynę rozwiązania stosunku pracy). W razie odwołania pracownika w okresie usprawiedliwionej nieobecności w pracy, kobiety w ciąży bądź podwładnego, któremu brakuje nie więcej niż 2 lata do nabycia prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zastosowanie mają wymagania z art. 72 k.p. Przykładowo można odwołać pracownicę w ciąży, ale trzeba zapewnić jej inną pracę, odpowiednią ze względu na jej kwalifikacje zawodowe, przy czym przez okres równy okresowi wypowiedzenia pracownica ma prawo do wynagrodzenia w wysokości przysługującej przed odwołaniem. Jeżeli jednak pracownica nie wyrazi zgody na podjęcie innej pracy, stosunek pracy ulega rozwiązaniu z upływem okresu równego okresowi wypowiedzenia, którego bieg rozpoczyna się od dnia zaproponowania na piśmie innej pracy.
