1. przedstawienie analizy porównawczej systemów opieki zdrowotnej wybranych krajów (Chorwacji, Czech, Francji, Grecji, Włoch, Polski, Portugalii, Słowacji i Hiszpanii)
2. dostarczenie zaktualizowanych wskazówek dotyczących przyszłych kierunków badań, odkrywając podobieństwa i różnice między tymi systemami, podkreślając, które ogólne oraz szczegółowe kwestie należy uwzględnić, wyznaczając drogę dla zintegrowanych systemów.
Międzynarodowa współpraca we wspólnym celu
Systemy opieki społecznej w krajach rozwiniętych wkraczają w nową fazę charakteryzującą się wyzwaniami o znaczącym wpływie na potrzeby i oczekiwania ludności. Starzenie się społeczeństwa, spadek liczby ludności w wieku produkcyjnym, malejąca liczba urodzeń, powszechność chorób przewlekłych, zwiększone potrzeby w zakresie opieki długoterminowej, a także rozwój i koszty coraz bardziej zaawansowanych technologii medycznych oraz zmienna dynamika inflacji to czynniki wywierające presję i rodzące pytania o trwałość architektury systemów opieki społecznej, jakie znamy dzisiaj. Biorąc pod uwagę wspólne zagrożenia, wydaje się, że współpraca na poziomie unijnym, zmierzająca do wypracowania jednolitej strategii dla całej wspólnoty, jest konieczna.
Integracja systemów opieki zdrowotnej odpowiada na pojawiające się wyzwania, oferując dwie główne korzyści: możliwość lepszego wykorzystania zasobów poprzez większą koordynację między zainteresowanymi stronami oraz możliwość włączenia wszystkich zainteresowanych stron w świadczenie, finansowanie i zarządzanie, nie wykluczając przedstawicieli instytucji niepublicznych, w tym: usługodawców, organizacji wolontariackich czy związków zawodowych. Swobodny dostęp do informacji i otwarta debata są niezbędne, by rozwiać obawy społeczne i stworzyć kompletne rozwiązania, odpowiadające na potrzeby społeczeństwa.
Integracja systemów a czynnik ludzki
Skuteczność systemów opieki zdrowotnej zależy od ich zdolności do najlepszego wykorzystania dostępnych zasobów. Wśród nich kluczową rolę odgrywają zasoby ludzkie. Aby zmaksymalizować skuteczność i zapewnić odpowiedni dostęp do opieki zdrowotnej, wymagana jest właściwa liczba pracowników służby zdrowia, zarówno pod względem ilości lekarzy specjalistów, jak i kadry szpitalnej.
Liczba praktykujących lekarzy w Europie wynosi 3,4 na 1000 mieszkańców. Tak niska wartość odzwierciedla także sytuację w Polsce, gdzie problem braku kadry medycznej narasta. Jego rozwiązanie wymaga kompleksowego podejścia, obejmującego nie tylko podniesienie wynagrodzeń, ale także poprawę warunków pracy i skoncentrowanie się na zatrzymaniu emigracji kadr medycznych. Jedynie inwestycja w edukację medyczną, promowanie atrakcyjności zawodu oraz dostarczanie odpowiednich warunków pracy może wpłynąć na maksymalizację skuteczności opieki i poprawę do jej dostępu, jakże ważną w obecnych czasach dla społeczeństwa.
