System oparty na klikach rozgrywanych przez władcę i lizusostwie. Mierny, ale wierny – ta zasada utorowała wiele prawicowych karier. „Wierny", czyli schlebiający przywódcy formacji, bezwzględnie tępiący renegatów. Lizus podlizuje się tak długo, jak ma w tym interes.(…) Dworskość – jak wiele innych grzechów – dotyczy oczywiście wszystkich partii, ale ten tekst jest o prawicy, a poza tym dla największej formacji prawicowej dworskość jest autodestrukcyjna.

Ponuractwo

: Część prawicowców przypomina sędziwego zakonnika – bibliotekarza z „Imienia Róży", który zwalczał śmiech jako szatańskie narzędzie. (...) Ponuractwo wiąże się z ostentacją i przesadą. Polska nie jest oazą wolności i praw obywatelskich, i obecny rząd, wymiar sądownictwa i służby nie mają najmniejszego zamiaru, by ją tą oazą wolności uczynić. Ale śpiewanie po kościołach „Ojczyznę wolną racz nam zwrócić, Panie" i zachowania rodem z czasów, kiedy „gnili w celach koledzy, i wolno się kręcił powielacz", wyglądają niekiedy wręcz parodystycznie. I w polityce, i w publicystyce, namaszczone ponuractwo ma często podkreślać zaangażowanie, a także intelektualną predyspozycję piszącego czy mówiącego. Także ta egzaltowana sieriozność, przejęcie własnym słowem, była odstręczającą cechą części dawnych „autorytetów moralnych" orbitujących wokoło Unii Wolności.

Więcej o siedmiu grzechach głównych polskiej prawicy - w weekendowym „Plusie Minusie” - w "Rzeczpospolitej".