Prawa człowieka są łamane nagminnie i brutalnie. Pomoc humanitarna jest stale blokowana. Ludność cywilna jest bezlitośnie bombardowana, a błękitne hełmy i przedstawiciele organizacji humanitarnych umierają. Zbrodnie dokonywane są błyskawicznie  i brutalnie, a w kontraście odpowiedź społeczności międzynarodowej jest powolna i bezskuteczna.

Obecny moment krytyczny zmusza nas do uświadomienia sobie prawdziwej natury tych zbrodni oraz odpowiedzialności Europy i społeczności międzynarodowej za swoją  bezradną reakcję.Walczyliśmy w Polsce przeciw totalitarnemu systemowi z wizją Europy jutra. Ale jak mamy wierzyć w Europę jutra tworzoną przez dzieci ludzi, których dzisiaj opuściliśmy?

Odwaga Mazowieckiego nie ograniczała się jednak tylko do słów. Warto przypomnieć tu jeszcze jeden epizod, o którym mówi depesza PAP:

Mazowiecki uparł się, żeby w Tuzli spotkać się z ocalałymi, choć i chroniący specjalnego sprawozdawcę szwedzki oddział ONZ, i jego współpracownicy odradzali mu to, obawiając się linczu. W końcu - jak zauważa towarzyszący wówczas Mazowieckiemu Konstanty Gebert - jechać pod sztandarem ONZ do ocalałych ze Srebrenicy było właściwie prowokacją.

- Gdy dotarliśmy na miejsce, ONZ-owscy żandarmi otoczyli dżip specjalnego sprawozdawcy ONZ ochronnym kordonem. Ludzie wyszli z namiotów i patrzyli na nas z nienawiścią, która dosłownie zapierała dech; rozległy się gwizdy. A potem ktoś rozpoznał sprawozdawcę i krzyknął: "Ovo nije UN! Ovo je Mazowiecki!" ("To nie ONZ, to Mazowiecki!") - i Szwedzi nie mieli już nic do roboty. Pełne jej ręce miał zaś Mazowiecki, do którego namiotu ustawiła się kolejka świadków - wspomina Gebert i przypomina, że także dzięki zebranym przez Mazowieckiego zeznaniom udało się aresztować odpowiedzialnych za masakrę.

I takiego Mazowieckiego warto zapamiętać.