119 zł za rok czytania RP.PL
Rzetelne informacje, pogłębione analizy, komentarze i opinie. Treści, które inspirują do myślenia. Oglądaj, czytaj, słuchaj.
Maciejewski: Kwietna Wniebowzięta
Czy Nieskalana może mieć brudne stopy? Wniebowzięta wyglądać, jakby właśnie wydała z siebie ostatnie tchnienie? To kiedy mają zabrzmieć anielskie trąby, pojawić się obłok i unieść Ją w przestworza? I w którym momencie ceremonii nastąpi obmycie tych nieszczęśliwie umorusanych stóp? Ostatecznie płótno Caravaggia obrazujące śmierć Matki Bożej usunięto z jednego z rzymskich kościołów, zastępując je – pod każdym względem – czystszym przedstawieniem tej prawdy wiary. Ale problemu z wniebowzięciem się w ten sposób nie rozwiąże. A warto, bo jest ono jak klamra spinająca całą dotychczasową historię chrześcijaństwa.
Z jednej strony było w niej od samego początku. Już w pierwszych wiekach wierzono, że Maryja została wzięta do nieba dosłownie, razem z ciałem. Było to pierwsze „Jej" święto. Dlatego też katolicy zdążyli podzielić się tym przekonaniem (czego nie można powiedzieć o kilku innych tyczących się Matki Jezusa) z prawosławnymi. Którzy swoją drogą ze sprawy wybrnęli kompromisowo, o wniebowzięciu wyrażając się per „zaśnięcie". Ale jest to też jednocześnie ostatni z ogłoszonych dotychczas przez Rzym dogmatów. Dopiero Pius XII w 1950 r. zobowiązał wszystkich katolików do tego, by weń uwierzyli. Coś najbardziej intuicyjnego okazało się najtrudniejsze do wypowiedzenia oficjalnie i wprost.
