119 zł za rok czytania RP.PL
Rzetelne informacje, pogłębione analizy, komentarze i opinie. Treści, które inspirują do myślenia. Oglądaj, czytaj, słuchaj.
Jerzy Surdykowski: Donald Tusk nie spełnił swoich obietnic, ale to nie przekreśla zwycięstwa demokracji
Same pretensje: że nie dowieźli obietnic, że z aborcją zaplątali się we własne nogi, że wciąż straszy „Trybunał Przyłębski”, że… Ale czy nie jest stokroć ważniejszy ten od dawna oczekiwany oddech, poczucie, że znowu żyjemy w kraju demokratycznym, nieskłóconym z Europą i wszystkimi naraz sąsiadami, że publiczna telewizja nie jest już propagandową szczekaczką jednej partii?
Pogonimy Kaczyńskiego – tak wołaliśmy albo podśpiewywaliśmy rok i parę miesięcy temu, nie wiedząc jeszcze, czy to na serio, czy tylko beka, tyle warta, co wyświechtany aż do obrzydzenia symbol ośmiu gwiazdek. Przecież ileż to razy rozbłyskiwały takie wirtualne i nietrwałe memy, jak „oda do radości” albo znicze pod gmachami sądów: na przelotną chwilę skupiały pogubionych ludzi w obywatelski tłum, niejednego porwały, wielu rozśmieszyły, ale nie zmieniły niczego. Przecież PiS jest mocny, jednych przekupił, innych uśpił; niezależnie od naszego popiskiwania zbuduje swój autorytarny gmach, będzie „wielka Polska katolicka” albo jeszcze gorzej. I nagle w takim beznadziejnym świecie zdarza się 15 października ze wszystkimi jego konsekwencjami. Jeszcze raz ludowa śpiewka lub niewypowiedziana do końca nadzieja okazały się mocniejsze od nasrożonego państwa. Jak wtedy w sierpniu 1980 albo w czerwcu 1989.
