Gdy latem 2020 r. pod patronatem prezydenta USA Donalda Trumpa podpisywano pierwszą serię tzw. porozumień Abrahama, które całkowicie abstrahowały od kwestii palestyńskiej, pisałem, że jednostronność polityki amerykańskiej wobec Bliskiego Wschodu buduje potencjał przyszłych napięć i niepokojów. Na krytyczny głos wobec tych porozumień natknąłem się także na łamach „New York Timesa”. Oczywiście, nikt wtedy nie mógł przewidywać tego, co stanie się 7 października 2023 r.
Toczące się od tamtego dnia walki nie są nowym konfliktem, tylko nową odsłoną wojny, która rozpoczęła się w 1948 r., od ataku na Izrael państw arabskich, które nie mogły się pogodzić z tym, że na mocy rezolucji ONZ w miejsce brytyjskiego mandatu pojawiło się państwo żydowskie. Tych wojen od tamtej pory było wiele, przy czym zmieniła się ich natura. Zamiast wojen między tymi państwami od pewnego czasu dochodzi do konfliktów asymetrycznych, tak jak teraz pomiędzy Izraelem a różnymi zbrojnymi organizacjami palestyńskimi w rodzaju Hezbollahu czy Hamasu. Tym razem zapalnikiem okazał się nie jakiś drobny incydent z udziałem żołnierzy, lecz potworny pogrom (tym terminem posłużył się Michael Walzer), którego dopuścił się Hamas na ludności Izraela przy granicy ze Strefą Gazy.
