Artur Bartkiewicz: Po co Tuskowi jedna lista

Dlaczego? Gdyby PO udało się przekonać opozycję do startu z jednej listy, dokonałaby ona zapewne trwałego wchłonięcia Polski 2050, która – jak niegdyś Nowoczesna – startując razem z PO, straciłaby rację bytu jako „nowa, lepsza Platforma”. Jeśli bowiem „nowa, lepsza Platforma” startowałaby z jednej listy ze starą Platformą, linia podziału między tymi partiami całkowicie by się zatarła. Tym samym PO ostatecznie pozbyłaby się potencjalnie groźnego – bo rywalizującego o podobny elektorat – rywala.

Często mówi się, że Jarosław Kaczyński bardzo dba o to, aby na prawo od jego formacji nie powstał zbyt silny rywal, który mógłby podgryzać PiS z prawej strony. Z PO jest podobnie – partia ta nie może spokojnie patrzeć na umacnianie się silnych liberalnych formacji, bo na polskiej scenie politycznej w dłuższej perspektywie jest miejsce tylko dla jednej takiej partii – dla dwóch zabrakłoby po prostu liberalnego elektoratu.

Jeśli chodzi o pozostałe partie opozycyjne, to dla nich start z jednej listy z PO oznaczałby zapewne konieczność dużych ustępstw na rzecz większego partnera, który – przy zręczności Tuska w takich rozgrywkach – niewątpliwie zadbałby o to, aby listy wyborcze ułożyć tak, by nie wzmocnić żadnego z koalicjantów. Wtedy, nawet gdyby zjednoczona opozycja przegrała z PiS-em, PO wyszłaby zapewne z wyborów umocniona – z roztapiającą się w jej szeregach Polską 2050 i podporządkowanymi sobie w ramach wspólnego klubu Lewicą oraz PSL. Oczywiście partie te mogłyby po wyborach wybijać się na niepodległość – pytanie tylko, iloma szablami by dysponowały.

Potwierdzenie siły

Propozycja jednej listy jest korzystna dla PO, ustawia bowiem partię i samego Tuska w roli tej opozycyjnej siły, która ma inicjatywę i chce działać, podczas gdy inni hamletyzują. Oferta Platformy ma jednocześnie walory potrzebne, by przebijać się do społecznej świadomości. Po pierwsze – dla osoby przeciętnie zainteresowanej polityką (a takich jest większość) – wydaje się genialna w swojej prostocie. Skoro wszystkie partie oddzielnie przegrywają z PiS-em, ale w sumie mają większe poparcie, to połączmy te partie i wygramy. To znacznie bardziej przemawia do wyobraźni niż bardziej skomplikowana propozycja PSL, by łączyć się w dwa bloki, po linii sympatii ideologicznych, bo to już dla niejednego Kowalskiego jest jakieś podejrzane politykierstwo.

Po drugie – Tusk o swojej idei mówi konsekwentnie, przez co jest ona wciąż obecna w debacie publicznej (inaczej niż np. koalicja 276 czy szóstka Schetyny, które PO proponowała – po czym szybko sama o nich zapominała), a to z kolei sprawia, że to PO narzuca temat dyskusji po opozycyjnej stronie. Ergo potwierdza swoją pozycję głównej siły opozycyjnej – bo pozostali muszą się odnosić do tej propozycji.

A rola niekwestionowanego lidera opozycji to cenny kapitał w sytuacji, gdy nad PiS-em wisi widmo kryzysu i inflacji, za które w końcu wyborcy wystawią mu rachunek. Kiedy to zrobią, wówczas im bardziej opozycja będzie utożsamiana z PO, tym większą premię dostanie partia Tuska w wyborach. Z perspektywy całej opozycji jedna lista może okazać się skuteczna, a może znów być rozczarowaniem. Ale Platforma na tej karcie zawsze coś wygrywa.