Umberto Eco - sylwetka
Urodzony w Alessandrii w Piemocie w 1932 roku. Wykładał na uniwersytetach w Turynie i Mediolanie; obecnie profesor Uniwersytetu w Bolonii. Doktor honoris causa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (posiada 35 honorowych doktoratów).Żonaty z Renate Ramge, historykiem sztuki. Mieszka w Mediolanie w obszernym mieszkaniu, pracuje w posiadłości w Urbino. Maniacki kolekcjoner książek: ma w domu 30 tysięcy tomów, bo nie lubi korzystać z bibliotek.
Jego beletrystyka ma strukturę wielopłaszczyznową, zapraszającą czytelnika do indywidualnej interpretacji. Światową sławę przyniósł mu jeden z największych bestsellerów w historii literatury – thriller filozoficzny „Imię róży” (1980). Napisana trochę z przekory fabuła, łącząca erudycję ezoteryczną z intrygą kryminalną, okazała się perfekcyjną konstrukcją dramatyczną. Przebojem stała się także wersja filmowa z 1986 roku, z Seanem Connerym w roli głównej. Sukces odniosło również późniejsze o osiem lat „Wahadło Foucaulta”. Kolejne powieści – „Wyspa dnia poprzedniego” (1994) oraz „Baudollino” – cieszyły się już mniejszym powodzeniem.
Wszechstronny humanista, autor studiów na temat relacji twórczości artystycznej i masowych środków porozumiewania się, licznych prac eseistycznych, m.in. „Dzieło otwarte” (1962), „Forma i nieokreśloność w poetykach współczesnych”, „Nieobecna struktura”.Od lat zajmuje się felietonem. Teksty publikowane regularnie w mediolańskim tygodniku „L’Espresso” zebrane zostały w kilka tomów pod wspólnym tytułem „Zapiski na pudełku od zapałek”. W 2004 r. opublikował „Historię piękna” (rok później ukazała się w polskim tłumaczeniu) – pracę zbiorową pod swoją redakcją, dotyczącą koncepcji piękna w różnych epokach.
