Czołgi K2 wciąż niepewne. Problemem jest ich spolszczenie

Osi konfliktu jest kilka

Ale trudności i osi konfliktu jest więcej. Iskrzy także na linii PGZ–HR. Jednym z problemów jest tzw. odpowiedzialność solidarna, czyli w uproszczeniu to, że PGZ miałaby także odpowiadać za czołgi, w produkcji których miałaby bardzo ograniczony udział. Innym to, że tak naprawdę obecnie nie ma wersji czołgu K2PL, nie ma konfiguracji docelowej. Tak więc by wprowadzić poprawki, które ma armia, potrzebna jest praca rozwojowa. Kolejna trudność: przedstawiciele PGZ twierdzą też, że z powodu małej ilości czasu strona koreańska jeszcze nie audytowała wszystkich potrzebnych zakładów. Z tym że strona koreańska mówi nam nieoficjalnie, że to PGZ takie audyty utrudnia. Z drugiej strony wiadomo, że np. poznańskie Wojskowe Zakłady Motoryzacyjne były wizytowane i przedstawiciele koreańskiego przemysłu dokładnie wiedzą, co się tam znajduje.

Wiadomo także, że Koreańczycy wywierają nacisk na stronę polską m.in. tym, że właśnie podpisali umowę na sprzedaż czołgów do Peru i że negocjują z Rumunią, więc jeśli my się nie dogadamy to główny ośrodek obsługi przemysłowej K2 może być gdzie indziej, a nie w Polsce. Napięta jest także sytuacja między Koreańczykami z Hyundai Rotem i koncernu Hanwha Defense, który dostarcza część elementów do czołgu K2.

Kolejną osią konfliktu dotyczącą czołgów K2 jest spór w polskim przemyśle. Wciąż nie ogłoszono, gdzie ewentualny montaż czołgów K2PL miałby się odbywać, czy będzie to w Poznaniu (Wojskowe Zakłady Motoryzacyjne), czy na Śląsku (Bumar Łabędy). Choć obie spółki wchodzą w skład Polskiej Grupy Zbrojeniowej, to od lat w pewnym sensie ze sobą konkurują. Warto też pamiętać, że choć obecnie z wojskiem negocjuje konsorcjum PGZ–HR, to wcześniej w jego skład wchodziły także WZMot, które jeszcze przed zawiązaniem tego pierwszego konsorcjum podpisały tzw. umowę term sheet, gdzie zdaniem przedstawicieli tego zakładu precyzyjnie zapisano transfer technologii. I teraz chcą się do tego zapisu odwoływać.

Na to jeszcze nakłada się problem tego, że przemysł i przedstawiciele MAP, które jest formalnym właścicielem PGZ, zarzucają Agencji Uzbrojenia brak elastyczności, a z kolei przedstawiciele AU twierdzą, że w obecnym stanie prawnym nie są w stanie działać inaczej.

Ile K2? Ile K2PL?

Jak wyjść z tego impasu? Pomysły są różne. Od przedstawicieli polskiego przemysłu można usłyszeć, że wszystkie 180 czołgów powinno być już w wersji K2PL. Wówczas koszt budowy tych zdolności by się rozłożył na większą liczbę egzemplarzy, co by go obniżyło. Drugą skrajnością jest po prostu zakup 180 czołgów K2 i ich późniejsza modernizacja. Wydaje się jednak, że taki wariant z powodów politycznych nie ma szans powodzenia.

Najbardziej prawdopodobne wydaje się dalsze negocjowanie i znalezienie sposobu sfinansowania utworzenia zdolności produkcyjnych poza Agencją Uzbrojenia, najpewniej we wspominanym wcześniej MAP. I choć w ministerstwie można usłyszeć, że umowa powinna zostać zawarta do końca miesiąca choćby dlatego, że wówczas kończy się opcja finansowania z Korei, to wydaje się to mało prawdopodobne, by wszyscy się tak szybko dogadali. Poza tym opcje, nawet te finansowe, mając chęci, można wydłużać.