Znakiem rozpoznawczym tej wystawy jest wielkoformatowe płótno „Dziewczęta w łódce", przywiezione z Tokio, a zreprodukowane na wysokich schodach prowadzących do Albertiny oraz zwielokrotnione w plakatach. Monet namalował ten obraz w 1887 roku z brzegu rzeki Epte, w Giverny, gdzie mieszkał ponad 40 lat i które rozsławił przede wszystkim ostatnią malarska serią z widokami własnego ogrodu.
„Dziewczęta w łódce" powstały w kilka lat po osiedleniu się tam artysty i są wspaniałym przykładem stylu Moneta. Obraz w tonacjach błękitno-białych i lekkoróżowych działa na zmysły migotliwą świetlistością wody i powietrza oraz wyrafinowaną grą odbić. Pełne gracji główne bohaterki to córki Alice, drugiej żony Moneta. Suzanne i Blanche Hoschedé. Idylla uchwyconej chwili jest tak sugestywna, że zupełnie zapomina się o komplikacjach rodzinnego życia artysty.