Wyrok TSUE w sprawie C-19/20 otwiera, zdawałoby się, zamknięte drzwi do dyskusji o znaczeniu zawieranych przez konsumentów tzw. aneksów antyspreadowych, na podstawie których spłata kredytu indeksowanego (denominowanego) następowała bezpośrednio w walucie obcej. Możliwość ich zawierania została w Polsce usankcjonowana ustawą z 29 lipca 2011 r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe. Pole do debaty pojawiło się jednak nie tylko w kwestii skutków abuzywności klauzul kursowych, lecz i problematyki dopuszczalności stwierdzenia niedozwolonego charakteru tego typu postanowień. Wyrok usankcjonował bagatelizowaną konieczność odrębnego badania klauzul spreadowych i walutowych oraz eliminowania z umowy tylko tych postanowień, które są abuzywne, pozostawiając resztę umowy w mocy (tzw. test niebieskiego ołówka).