We francuksim filmie „Czekolada" jedną z głównych postaci jest burmistrz miasteczka (Alfred Molina). Ultrakonserwatywny, ponad miarę pobożny i wrogi wszelkim nowinkom. Zwolennik tradycyjnych cnót niewieścich, niechętny obcym, walczący z wszelkimi przejawami nieprawomyślności. Ministra Czarnka przypomina nawet z wyglądu. Miasteczko jednak szybko się zmienia i coraz mniej chętnie ulega jego wizji świata. Pewnej nocy i burmistrz nie wytrzymuje presji: włamuje się do sklepu z zakazaną w poście czekoladą i zjada wszystko z wystawy, po czym zasypia. Kompromitacja.
Ilekroć słucham przemówień ministra edukacji i nauki, mam nieodpartą chęć poczęstowania go czekoladką. Może to ułatwiłoby porozumienie?
Niezależnie od tego, czy rola ministra polega na spektakularnym odwracaniu uwagi od innych problemów władzy, czy też Zjednoczona Prawica na serio marzy – jak on – o szkole z karnymi zastępami krótko pstrzyżonych chłopców (dziewczynki pielęgnują w tym czasie wiadome cnoty) – sprawa jest jednak poważna.
Szkoła nadzorowana przez surowych, formowanych przez resort kuratorów, zamknięta, nietolerancyjna, odizolowana od świata, internetu i popkultury, skazuje młodych ludzi na przegraną we współczesnym, różnorodnym i trudnym świecie. Nie daje im instrumentów do rozwoju i budowania postępu. Zabija zdolności. A najważniejsze – skazuje na bunt.
Mój polonista z liceum zakazał nam surowo – już na pierwszej lekcji – pisania wierszy, a pod karą obniżenia stopnia przynoszenia mu ich do oceny. W efekcie stworzył zastęp poetów amatorów, z których w dorosłym życiu co najmniej dwoje opublikowało swoje tomiki. Dopiero przed maturą przyznał się, że lepszego sposobu na wychowanie poetów nie zna.
