Rzeczpospolita: Od końca lipca 1922 roku sprawował pan w II RP funkcję premiera. Poprawił pan wówczas relacje z przedstawicielami państw obcych. W jaki sposób?
Julian Nowak, premier, rektor UJ: Gdym objął prezydenturę gabinetu, spostrzegłem, że posłowie państw obcych w Warszawie mają z rządem polskim tylko niemal wyłącznie urzędową styczność i że nie ma żadnego kontaktu towarzyskiego. Uważałem to za rzecz niekorzystną, politycznie szkodliwą. Żyjąc z dala od sfer rządzących i stykając się z nimi tylko na gruncie politycznym, mogli zbyt łatwo stawać się usposobionymi zbyt krytycznie i nieufnie. Skłoniłem przeto żonę moją do przyjazdu do Warszawy i zamieszkania w pałacu prezydenta Rady Ministrów. Otwarliśmy dom wielkim rautem, który miał powodzenie, a potem daliśmy długi szereg przyjęć, na których mieszaliśmy reprezentantów państw tak cywilnych, jak i wojskowych, z Polakami rozmaitych sfer, tak aby mogły się nawiązać rozległe stosunki między owymi obcymi a społeczeństwem polskim. Kosztowało to żonę moją niemało trudu i zapobiegliwości towarzyskiej, ale nagroda leżała w powodzeniu rzeczy.
