Liczyło się w nim wszystko: erudycja, kultura słowa, tweedowa marynarka, starannie dobrany krawat i poszetka, wysoko uniesiona głowa i, przede wszystkim, ten głos. Czarował nim, opowiadał o sporcie, ale też o chmurach i słońcu, szumie trybun, wietrze we włosach, urodzie kobiet, komponował asocjacje literackie, filmowe, malarskie. Krzysztof Teodor Toeplitz powiedział kiedyś, że wprowadził barok do sprawozdań. I zasłuchać się w ten barok było łatwo, zwłaszcza gdy w domu nie było telewizora, tylko świeciło zielone oko radioodbiornika.
Na pierwszy mecz zabrali go starsi bracia: Wiesław (potem inżynier) i Janusz (potem architekt). Oczywiście na mecz piłkarski, oczywiście na Legię. Dom rodzinny inżyniera Wacława Tomaszewskiego i Janiny z Czaykowskich Tomaszewskiej oraz ich synów miał adres Noakowskiego 4 (wtedy Polna 58). Na skrzyżowanie Łazienkowskiej z Myśliwiecką bracia szli albo biegli, bo to dla młodych nóg niedaleko. Był początek lat 30., Legia wygrała wtedy z Warszawianką 6:1. Po latach Bohdan Tomaszewski napisał, że z powodu tego meczu i pierwszej bramki rudego Józefa Nawrota całe życie był już za zielono-biało-czarną Legią.
Sam kopał wtedy piłkę w klubie Wyścig założonym przez starszych braci z rówieśnikami na niedalekim Polu Mokotowskim, na terenie ówczesnych Wyścigów Konnych. Tam, gdzie trenował na torze za płotem Janusz Kusociński, a na ławce siadał zamyślony śmieszny pan w pumpach i berecie, mówili, że poeta. Nazywał się Antoni Słonimski.
