Zwierzęta wymarłe — ponownie odkryte

- Jeśli uznajemy, że dany gatunek wyginął w wyniku działalności drapieżników, takich jak lisy, koty czy szczury, to zazwyczaj nie mylimy się — mówi dr Fisher. — Jeśli jednak przyczyną wyginięcia jest kurczenie się naturalnych siedlisk, to uznanie danego gatunku za wymarły często bywa błędne, chyba że jego środowisko zawęża się do naprawdę małego skrawka ziemi.

[srodtytul]Dać im szansę[/srodtytul]

Badaczka uważa, że zidentyfikowanie zwierząt najbardziej narażonych na utratę siedlisk w wyniku wycinania lasów, regulowania rzek czy osuszania bagien jest pierwszym krokiem do ich ochrony.

- Naukowcy marnują środki przeznaczone na ochronę zwierząt, poszukując gatunków, które nie mają szans na ocalenie, podczas gdy większości ginących gatunków nie poświęca się żadnej uwagi — narzeka dr Fisher, za przykład podając wilka workowatego.

Ostatni osobnik tego gatunku padł w zoo w 1936 roku. Od tego czasu naukowcy nie ustawali najpierw w próbach odszukania zwierzęcia, a później — w przywróceniu go do życia. Trwają kosztowne próby sklonowania wilka, co jednak ma niewielkie szanse powodzenia, bo materiał genetyczny zwierzęcia został zniszczony przez formalinę.

Fisher dodaje, że co prawda kilkadziesiąt gatunków zostało „przywróconych do życia”, ale i tak lista ssaków nieubłaganie się kurczy. W 2008 roku na łamach „Science” ukazał się spis, wedle którego aż jedna czwarta z 5487 gatunków ssaków jest zagrożona wyginięciem. Naukowcy obliczyli też, że liczebność aż 50 proc. wszystkich ssaków gwałtownie maleje. W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych widnieje 1141 gatunków ssaków.