Rekomendacje filmowe: Od starożytnego Rzymu do dzisiejszej Francji i Ameryki

Anora

Reż.: Sean Baker 

Wyk.: Mickey Madison, Mark Eydelshteyn, Yuriy Borisov

Nagrodzona w tym roku canneńską Złotą Palmą „Anora” Seana Bakera to film o seksworkerce, która tańczy na rurze w nowojorskim klubie, czasem też idzie z bogatymi klientami do łóżka wykłócając się o pieniądze. O jej tygodniowym romansie z rozwydrzonym synem rosyjskiego oligarchy i małżeństwie zawartym w czasie wypadu do Las Vegas. O iluzji trwającej do chwili, gdy o „aferze” nie dowiedzą się rodzice chłopaka i nie zjawią się w Nowym Jorku.  

Chłopak uciekając przed rodzicami i ich rewolwerowcami pije na umór i chroni się w miejscach, które zna najlepiej czyli w szemranych nocnych klubach. Trwa szalony rajd po knajpach, gdy rosyjscy sługusi razem z Anorą próbują młodego żonkosia namierzyć. Oni mają go doprowadzić do rodziców, ona jeszcze wierzy, że „mąż” naprawdę się w niej zakochał. Ale w świecie finansowych rosyjskich potentatów nie ma dla takich dziewczyn jak ona happy endów. 

Czytaj więcej

Plus Minus

„Anora” jak dawne zwariowane komedie, ale bez autocenzury

Nagrodzoną Złotą Palmą „Anorę” ogląda się niczym spadkobierczynię zwariowanych komedii z lat 30. i 40. XX wieku. Tylko że to, czego wtedy ze względu na obowiązującą w Hollywood autocenzurę nie można było pokazać, Sean Baker prezentuje bez żadnych ograniczeń.

Baker, bardzo ciekawy przedstawiciel młodego pokolenia reżyserów amerykańskich, zrobił film o sile pieniądza, ale też o upokorzeniu. Mocny, choć jednocześnie bardzo uproszczony obraz o podziałach świata, w którym – jak sam powiedział – chciał zbliżyć się do kinowej publiczności przerzedzonej wciąż po pandemii i wybuchu streamingu. Niestety, „zbliżając się do publiczności” czasem przeholowuje – rajd po knajpach zaczyna nużyć. Czasem też dość mocno to, co chce powiedzieć, upraszcza. Ale i tak „Anora” jest ciekawa i zostawia w widzu niejedną refleksję. 

Kolonia nr 5

Reż.: Ladj Ly 

Wyk: Anta Diaw, Alexis Manenti, Aristote Luyindula

Ladj Ly dorastał w podparyskim Montfermeil. Wyrósł wśród rodzin emigrantów z różnych stron, w świecie często pozbawionym nadziei i perspektyw. Miał 17 lat, kiedy zobaczył „Nienawiść” Kassovitza, kupił kamerkę i zaczął kręcić to, działo się wokół. Ze 100 godzin materiałów zmontował dokument „365 dni w Clichy-Montfermeil” i umieścił go w sieci. Potem bywało różnie, wdawał się w bójki, trafił nawet do więzienia. Ale dziś jest ważną postacią w świecie kina, z nominacją do Oscara za znakomity film „Nędznicy” o chłopakach z Montfermeil ścierającymi się z policją.

Czytaj więcej

Film

Film „Kolonia nr 5”. Cała prawda o życiu emigrantów we Francji

We francuskich dzielnicach emigranckich nienawiść zaczyna rosnąć w chłopcach, którzy ledwo skończyli jedenaście, dwanaście lat. I to jest nasza przegrana – mówi Ladj Ly, twórca filmu „Kolonia nr 5”, który wchodzi na nasze ekrany”.

„Kolonia nr 5” to opowieść o gentryfikacji dzielnicy emigranckiej. Na miejscu starych domów mają powstać nowoczesne bloki. Ale ten proces dla mieszkańców jest ogromnie bolesny. A w jego tle jest jeszcze polityka – kariery, które chcą zrobić ludzie, próbujący odcinać kupony od nieszczęścia innych. I po raz pierwszy Ladj Ly pokazał kobiety – takie jak jedna z bohaterek filmu Haby – ciemnoskóra muzułmanka która wierzy, że to nie przemoc, lecz pokojowe działania oparte na szacunku do ludzi mogą doprowadzić do zmiany. Może to one szybciej rozwiązałyby nagromadzone konflikty niż walczący o władzę mężczyźni?

Gladiator II

Reż.: Ridley Scott

Wyk.: Paul Mescal, Pedro Pascal, Denzel Washington, Connie Nielsen

Publiczność czekała na „Gladiatora II” blisko ćwierć wieku. I jest. Superprodukcja o niebywałym rozmachu. Jej początkowy budżet wynosił 165 mln dolarów, jednak w trakcie realizacji, przerwanej zresztą na jakiś czas przez strajk aktorów, rozrósł się do ponad 300 mln. Choć producenci oficjalnie podają kwotę 260 mln. 

Bohaterem sequela jest Lucjusz. W pierwszym „Gladiatorze” był małym chłopcem, owocem krótkiego romansu córki Marka Antoniusza Lucilli i Maximusa. Nagle jednak zniknął. Został przez matkę wysłany do Afryki, żeby – jako syn Maximusa i wnuk Antoniusza – nie został zamordowany. Teraz jest już młodym mężczyzną. Gdy rzymskie wojska podbijają Czarny Ląd, jego żona ginie broniąc swojego świata. On przeżywa, ale zostaje pojmany. Kupuje go czarnoskóry Macrinus, były niewolnik, dzisiaj człowiek wpływowy i superbogaty. Lucjusz, jak kiedyś jego ojciec, wychodzi na arenę Koloseum, żeby walczyć. Z ludźmi, dzikim, żądnym krwi nosorożcem, pawianami.

Czytaj więcej

Film

Film „Gladiator II”. Wielki rozmach, świetne aktorstwo

Po ćwierćwieczu gladiator znów wychodzi na arenę. 86-letni Ridley Scott bezbłędnie zawiaduje filmową produkcją za 300 mln dolarów. A Paul Mescal jest równie dobry w roli głównej jak przed laty Russell Crowe.

W tle jest oczywiście Rzym rządzony przez dwóch młokosów-tyranów Getę i Caracallę. Ridley przygląda się mechanizmom władzy, pokazuje olbrzymią korupcję, gnijące państwo.