"Priscilla" – ucieczka ze złotej klatki

Dwa lata temu Baz Luhrmann postać Presleya zderzył w „Elvisie” z życiem jego menedżera. To pułkownik Tom Parker opowiadał w filmie historię tytułowego bohatera. Uzależniony od hazardu nielegalny emigrant z Holandii o sfałszowanej biografii i tożsamości, bez paszportu nigdy nie zorganizował Presleyowi światowego tournée.

Parker nie potrafił też zapewnić mu satysfakcjonującej kariery filmowej, ale na scenie Elvis porywał tłumy, stał się wielkim idolem młodego pokolenia. Luhrmann z olbrzymią pieczołowitością odtworzył te koncerty, wmontował też autentyczne ich nagrania. Starał się zrozumieć istotę zjawiska, jakim był Presley, a przede wszystkim sportretował artystę, który czerpał inspiracje z czarnej muzyki. Ze świata, który poznał jako dziecko, gdy w murzyńskiej dzielnicy, w kościele, usłyszał słowa: „Jeśli nie potraficie czegoś powiedzieć, wyśpiewajcie to”.

Ten film nie pokazał ikony, lecz człowieka, który osiąga szczyty i upada. „Myślę, że dzięki Luhrmannowi zrozumiecie lepiej, kim był Elvis” – mówiła wówczas wdowa po artyście Priscilla Presley. Teraz to ona stała się główną bohaterką filmu. W „Priscilli” Sofia Coppola opowiedziała o jej romansie z Presleyem, a najkrócej tę historię można ująć tak: „Gdy poznała Elvisa, miała czternaście lat. Pobrali się siedem lat później, Priscilla została matką, jednak nie wytrzymała życia w złotej klatce, w której mąż ją zamknął, sobie jednocześnie dając pełną wolność”.

Zauroczenie i ślub Elvisa Presleya

Niemcy, rok 1959. Elvis jest 24-letnim żołnierzem, który odbywa tam służbę wojskową i zaczyna dopiero zdobywać popularność jako piosenkarz. Dziesięć lat młodsza Priscilla jest pasierbicą Paula Beaulieu, oficera Sił Powietrznych USA stacjonującego w tej samej bazie. Rodzice z lękiem patrzą na jej oczarowanie dorosłym chłopakiem. „Trudno było im zrozumieć, dlaczego się mną zainteresował. A ja myślę, że potrafiłam go słuchać. Otworzył przede mną serce. Opowiadał mi o swoich lękach i nadziejach, o tym, jak nie potrafił pogodzić się ze stratą matki. Ludzie myślą, że chodziło o seks. Nie – był miły, kochający i szanował mnie. Seks przyszedł znacznie później” – opowiadała o początkach ich związku.

„Priscilla” jest filmem o niej. O pierwszym zauroczeniu, o dorastaniu w Graceland, gdzie za zgodą rodziców jako siedemnastolatkę zabrał ją Presley, pilnując, by uczyła się i skończyła szkołę. O miłości, a wreszcie o nieudanym małżeństwie kobiety zamkniętej w złotej klatce. Są w tym filmie narkotyki, rozczarowania. Sława i ego Presleya nie pozostawiały zbyt wiele miejsca na nic innego, a już na pewno nie na dzielenie życia z drugą osobą.

Miała być żoną, zamkniętą w domu, do której czasem wraca znużony wojownik po swoich bitwach. Są tu również chwile szczęścia, gdy w 1968 roku Priscilla rodzi córkę Lisę Marie. Ma nadzieję, że dziecko zmieni ich małżeństwo, ale przychodzą kolejne upokorzenia, gdy sławny mąż podróżuje do Hollywood, gdzie wdaje się w głośne romanse. A przede wszystkim jest w „Priscilli” potworna samotność, której nie są w stanie złagodzić żadne luksusy.

Elvis i Priscilla – miłość bez końca

W przeciwieństwie do „Elvisa” w „Priscilli” nie ma historii idola rocka, jego kariery filmowej, wielkich koncertów. Coppolę interesuje młodziutka żona Presleya i rozwój ich wzajemnych relacji – dość uniwersalna opowieść o kobiecie zniewolonej i zawłaszczonej przez mężczyznę, który tylko sobie daje prawo wolności w związku.

Czytaj więcej

Muzyka popularna

Lisa Marie Presley: Trzy płyty, czterech mężów

Dopiero, gdy Lisa Marie Presley zmarła w czwartek, przypomniano sobie, że była piosenkarką. Do zdobycia popularności wystarczyło, że to córka króla rock and rolla.

Coppola długo szukała wykonawców głównych ról. W filmie ciekawą kreację stworzyła Cailee Spaeny, tak samo przekonująca jako czternastolatka i jako dwudziestokilkulatka, matka, żona. Jacob Elordi nie tworzy wielkiej kreacji, ale na potrzeby tego filmu sprawdza się. Warto też zwrócić uwagę na aktorkę polskiego pochodzenia Dagmarę Domińczyk, która gra matkę Priscilli.

A na koniec zostaje z widzami stary, klasyczny przebój Dolly Parton „I Will Always Love You”, bo przecież zawsze kochała Elvisa. Także wtedy, gdy postanowiła wyjść z luksusowego Gracelandu, by odnaleźć wolność i własne życie. Film Sofii Coppoli jest właśnie o tym, że kobieta – niezależnie do tego, czy ucieka od przemocy w rodzinie czy od luksusu – ma prawo do zachowania swojej godności i decydowania o sobie.