Marcel Martin urodził się 12 października 1926 r. w Nancy. Studiował filozofię i wiedzę o kulturze. Od 1956 roku pisał recenzje filmowe w miesięczniku „Cinema”, wydawanym przez Federację Klubów Filmowych, potem stał się jednym ze współzałożycieli pisma „Ecran”, a w latach osiemdziesiątych, po upadku pisma, przeniósł się do „La Revue du Cinema” - magazynu o lewicowym charakterze. Pisał też do „Lettres Francaise” i „Regards”. Martin nigdy nie ukrywał swoich lewicowych poglądów, był członkiem francuskiej partii komunistycznej.
Martin interesował się semiologią. Jest autorem książki „Język kina”, przetłumaczonej na wiele języków świata, m.in. rosyjski, chiński i japoński. To pod wpływem jej lektury swoją opowieść o języku filmowym napisał potem Jerzy Płażewski, który zresztą z Martinem przez wiele lat przyjaźnił się. Inne książki Martina to m.in. „Robert Flaherty” (1965), „Jean Vigo” (1966), „Charles Chaplin” (1966, w Polsce wydały ją Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe) „Powojenne kino francuskie” (1984), „Kino rosyjskie od Chruszczowa do Gorbaczowa” (1993).
Marcel Martin wykładał na uniwersytetach francuskich, ale też w Kalifornii, Montrealu, Tokio. Był jednym z pomysłodawców i pierwszych członków komitetu selekcyjnego sekcji „Tydzień krytyki”, działającej przy festiwalu cannneńskim. W latach 1972-87 pełnił funkcję sekretarza generalnego Międzynarodowej Federacji Krytyków FIPRESI, w latach 1987-1991 był jej przewodniczącym.
