Harry Potter i Insygnia Śmierci: świetny czy przeciętny?

Harry dorasta, traci złudzenia, zamyka się w sobie i nabiera pewności, że człowiek zawsze jest sam. Rozchwiane emocje okresu dojrzewania, jakich doświadczają wszyscy bohaterowie, znalazły już ponury upust w “Harrym Potterze i Zakonie Feniksa” (adaptacja piątej części serii J.K. Rowling), ale z ekranizacji “Insygniów śmierci” (tom siódmy) wieje prawdziwą grozą.Nie może być inaczej, gdy rośnie potęga lorda Voldemorta, który przejmuje Hogwart, zmieniając go w miejsce tortur i zabijania. Świat czarodziejów wypełniają smutek i mrok, co znakomicie podkreśla scenografia filmu. Postaci potykają się w schizofrenicznie przeładowanych wnętrzach, poruszają po omacku w wiktoriańskich domostwach mugoli lub zostają pokazane w niemal pustej przestrzeni skalistego pejzażu. Jednak czarodziejski nastrój pozostaje, a sam Potter nie był jeszcze tak bardzo po ludzku prawdziwy.

“Insygnia śmierci” są filmem przemyślanym do najdrobniejszego detalu. Na podziw zasługują błyskotliwe analogie – także wizualne w detalach strojów postaci i estetycznej koncepcji Ministerstwa Magii – do okresu nazizmu. Szczególnie jest to istotne, gdy w filmie przybierają na sile prześladowania szlam i toczą się procesy, podczas których kwestionowane jest pochodzenie rasowe i czystość krwi współmałżonków pracowników wspomnianej instytucji.

“Harry Potter i Insygnia śmierci” dostarcza wrażeń artystycznych znacznie większych, niż można by się spodziewać po kinie rozrywkowym adresowanym do młodego widza będącego fanem bestsellerowej powieści fantasy. Ale sam literacki pierwowzór jest w końcu pełen erudycyjnych odwołań do bajek, mitologii, religii, filozofii i literatury. To przykład tzw. bildungsroman, czyli powieści o dojrzewaniu. Tak w życiu, jak i w jego literackim i filmowym odwzorowaniu nie może się ono obejść bez goryczy i utraty niewinności – widzowie muszą mieć tego świadomość, zanim kupią bilet do kina.

Ta część przygód Pottera to już nie sama beztroska rozrywka jak w początkowych odcinkach cyklu. Na szczęście, bo z filmu na film robi się coraz ciekawiej i wielka szkoda, że przyszły rok przyniesie zakończenie kinowej serii. Mam nadzieję, że będzie ono jeszcze bardziej spektakularne niż rewelacyjne, poruszające “Insygnia śmierci”.

—Anna Kilian