Prawo do kariery sportowej to dobro osobiste? Po latach batalii sąd zdecydował

Prawomocny wyrok, którego uzasadnienie opublikowano z początkiem lutego, oznacza koniec kilkuletniej batalii toczonej między zawodnikiem judo a związkiem sportowym, który pozbawił go możliwości udziału w jednej z edycji uniwersjady – międzynarodowych zawodów uniwersyteckich, organizowanych między letnimi i zimowymi igrzyskami olimpijskimi.

Decyzja zapadła, mimo że to właśnie ten sportowiec – wtedy już doświadczony zawodnik rywalizujący na poziomie światowym – był jedynym spełniającym obowiązujące wówczas (i określone przez sam związek) kryteria. Jako reprezentanta w jego kategorii wybrano jednak inną, niespełniającą tych wymogów osobę. Jak argumentowano, nie było ku temu przeciwskazań, jeśli jej wyjazd nie zostanie sfinansowany ze środków publicznych, tylko na koszt klubu.

Czytaj więcej

Dobra osobiste

Ksiądz pod wpływem alkoholu odprawiał pogrzeb, rodzina bez zadośćuczynienia

Rodzina kobiety, której pogrzeb odprawiał ksiądz będący pod wpływem alkoholu, nie dostanie zadośćuczynienia od diecezji – zdecydował sąd. Mimo że potępił zachowanie duchownego, to jednak uznał, że odpowiedzialności nie można zrzucić na jego zwierzchników.

Prawo do kariery to dobro osobiste? Konflikt zawodnika ze związkiem sportowym

Decyzja związku zapoczątkowała sądowy konflikt między organizacją a niewybranym zawodnikiem. Główna oś sporu – również między sądami różnych instancji, które po kolei rozpatrywały sprawę – dotyczyła ustalenia, czy działanie związku można uznać za naruszenie dobra osobistego zawodnika, czyli jego prawa do rozwoju kariery zawodowej.

Twierdząco na to pytanie odpowiedział Sąd Okręgowy w Warszawie. Argumentował, że udział w tak prestiżowych zawodach jest dla sportowca bardzo istotny, zaś pozbawienie go elementu współzawodnictwa ma na niego negatywny wpływ. Przedstawione publicznie kryteria doboru reprezentanta były zaś łatwe do weryfikacji – liczyły się wyniki, a nie np. wynikające z wiedzy i doświadczenia przekonanie trenera, że należy postawić na kogoś innego (a i to – jak zauważył SO – byłoby możliwe jedynie w sytuacji, kiedy można byłoby wybrać spośród co najmniej dwóch osób).

Kariera jako dobro osobiste – sądy różnych instancji podzielone 

Sprawa trafiła następnie na wokandę stołecznego sądu apelacyjnego, który – choć nie podważył ustaleń co do przebiegu zdarzeń – zupełnie inaczej zakwalifikował działanie związku. Zdaniem SA prawa do rozwoju kariery – jako czynnika prowadzącego do samorealizacji – nie można uznać za dobro osobiste, chronione przepisami kodeksu cywilnego. Katalogu takich dóbr – zdaniem SA – nie można bowiem „rozciągać” na każdą dziedzinę życia społecznego.

Sąd apelacyjny co prawda przyznał, że sportowiec mógł odebrać decyzję jako krzywdzącą i niesprawiedliwą, ale poprzez jej podjęcie nie pozbawiono go możliwości udziału w innych zawodach. Jego poczucie rozczarowania nie może zostać uznane za obiektywne kryterium „wyrokujące”, że dobro osobiste w świetle prawa zostało naruszone. Sąd nie dostrzegł też argumentów, jakoby decyzja miała mieć negatywne przełożenie na kwestię postrzegania sportowca w jego środowisku.

Czytaj więcej

Dobra osobiste

Czy można nazwać kogoś otyłym? Sąd wydał wyrok, prawnicy mają wątpliwości

Choć Sąd Najwyższy uznał, że wytknięcie komuś otyłości w internetowym wpisie to zniewaga, prawnicy pozostają sceptyczni wobec wytaczania w takich sytuacjach ciężkich dział prawnych. SN uznał jednak, że społeczeństwu wciąż kojarzy się ona z gnuśnością.

Prawomocny wyrok – naruszono nie prawo do kariery, tylko godność sportowca

Taka argumentacja nie przekonała Sądu Najwyższego, który nakazał SA ponowne zajęcie się sprawą. A ten ostatecznie orzekł, że dobro osobiste zostało naruszone – ale jest nim nie prawo do robienia kariery (jak uznał SO), tylko godność sportowca. Zdecydował, że z tego tytułu należy mu się odszkodowanie w wysokości 6,3 tys. zł. 

SA doprecyzował, że w jego ocenie samorealizacja, która stanowi wartość m.in. w sporcie, nie jest dobrem osobistym. – Dobra osobiste przysługują wszystkim ludziom, niezależnie od ich woli, natomiast tylko niektóre jednostki chcą i mogą prowadzić życie samorealizujące – wyjaśnił sąd. 

I argumentował, że jeśli czyjeś działanie narusza potrzeby rozwojowe człowieka związane właśnie z samorealizacją, to sąd może uznać to za naruszenie cudzej godności. A tak właśnie stało się w przypadku młodego zawodnika – nieuczciwie pominiętego i niesprawiedliwie ocenionego.