Według rady nadzorczej PBS Sanok prowadził działania naprawcze, które przy wsparciu Komisji Nadzoru Finansowego pozwalały przewidywać, że doprowadzą do trwałej stabilizacji sytuacji finansowej. Argumentuje, że Bankowy Fundusz Gwarancyjny „nie uzasadnił, poza arbitralnym stwierdzeniem, że inne środki nadzoru nie byłyby adekwatne, dlaczego sięgnął po przymusową restrukturyzację, pomimo bardzo poważnych konsekwencji tego narzędzia." Rozpoczęta w połowie stycznia przymusowa restrukturyzacja PBS Sanok, drugiego co do wielkości banku spółdzielczego w Polsce, była pierwszą taką operacją w naszym kraju. Bank od lat miał problemy z rentownością, na koniec czerwca praktycznie nie miał kapitału własnego, współczynnik ważniejszego kapitału Tier1 wynosił wtedy zaledwie 0,3 proc. wobec wymaganych 6 proc. Kolejne plany naprawy nie przynosiły skutku, ostatni plan po poprawkach bank złożył w KNF w grudniu. KNF uznała jednak, że istnieje zagrożenie upadłością i nie widzi przesłanek wskazujących, że działania PBS mogły we właściwym czasie usunąć zagrożenie upadłością. BFG wtedy podjął decyzję o restrukturyzacji, alternatywą była upadłość. Rada nadzorcza PBS uważa, że postępowanie administracyjne urzędów prowadzone było przy z góry przyjętych założeniach, a po zapoznaniu się z uzasadnieniem decyzji stwierdza „rażące naruszenia przepisów przez BFG". Argumentuje, że nie zachodziły okoliczności uzasadniające pozbawienie banku możliwości dalszego prowadzenia działalności. Twierdzi, że uruchomienie restrukturyzacji było pochopne i podjęte na wątpliwych przesłankach nieuwzględniających działań naprawczych banku.
