Bartosz Suwiński

„Rys”: Słowa, które mają swój ciężar

W tomie „Rys” poeta Adam Waga kreśli obraz człowieka odwracającego się od tradycji.

„Rozmowy z Brechtem i inne wiersze”: W środku niczego

Jan Polkowski pokazuje człowieka uwikłanego w historię przejeżdżającą po nim walcem.

„Krople”: Fabuła ograniczona do minimum

Poezja Zdzisława Lipińskiego jest zdyscyplinowana i skondensowana. Bardziej uwydatnia ciszę, przeciwwagę dla rozgadanej kultury masowej.

„Tylko kanarek widział”: Życie złożone z momentów

Znakomite wiersze Mariusza Grzebalskiego składają się w coś na kształt kroniki zwyczajności. Ta poezja rejestruje rzeczywistość zwyczajnych czynności. Wychodzi się tu z psem na spacer, płaci rachunki, idzie po warzywa.

„Budzą mnie w nocy słowa do zapisania”: Zasnąć i nie zgubić liter

W wierszach Andrzeja Wojciechowskiego człowiek próbuje ułożyć się z własną samotnością. Wydaje się porzucony na pastwę godzin i dni.

"Rezyliencje”: Siniaki na sercu i języku

Damian Piwowarczyk w „Rezyliencjach” pisze o samotności, bólu i żałobie. A jednak nie epatuje smutkiem, nie kokietuje rozpaczą, stara się jakoś z nimi ułożyć. Jak gdyby poezja dawała możliwość na oswojenie się z tym, co nieuchronne.

„Społeczeństwo zmęczenia”: Zbyt żywi na śmierć

Koreański filozof w esejach „Społeczeństwo zmęczenia” pokazuje, jak człowiek stał się towarem, którego powodzenie zależy od „followersów”.

"Pamiętnik z końca świata (jaki znamy)”: Kapitałocen i nekrocen

Patryk Szaj w swej interwencyjnej książce pokazuje nasze czasy jako schyłkowe.

„Zagubione człowieczeństwo. Esej o XX wieku”: Co ma poezja do bestialstwa

Wznowiony esej Alaina Finkielkrauta to rzecz o złu, które przestało być pokusą, a stało się metodą.

Arcydzieło eseistyki

Mamy w Polsce szczęście do znakomitych tłumaczeń literatury węgierskiej. Oto kolejny dowód.