Patriota jagielloński

Mariusz Handzlik był człowiekiem nietypowym. Wysoki urzędnik państwowy i dyplomata, przez ostatnie 18 lat piastował szereg ważnych funkcji publicznych. Ostatnio kierował polityką zagraniczną Pałacu Prezydenckiego. Znakomicie wykształcony, znający języki, profesjonalista w pełni znaczenia tego słowa. A jednocześnie ideowiec.

— Wszystko co robił, robił z zaangażowaniem i oddaniem. Był romantykiem. Przy dobrej whisky czy winie potrafił rozmawiać do rana o życiu, polityce, dzieciach, które tak bardzo kochał. „Świat stoi przed nami otworem, nie możemy tego zmarnować” mówił. Nie mogę uwierzyć, że nie usłyszę już jego słów pełnych entuzjazmu i pasji — wspomina przyjaciółka Handzlika adwokat Jolanta Turczynowicz-Kieryłło.

Handzlik był patriotą bez kompleksów. — Robił wszystko by Polska kojarzyła się z krajem wielkich możliwości, pięknych stron, otwartych ludzi. W Nowym Jorku, Waszyngtonie czy Genewie czuł się jak u siebie w domu. Gdy 13 i 14 kwietnia odbyły się w Warszawie msze żałobne w jego intencji przyjechali na nie przyjaciele Mariusza z całego świata, ludzie różnych wyznań i narodowości — mówi Turczynowicz-Kieryłło.

[srodtytul] Gruziński order[/srodtytul]

Mariusz Handzlik był zwolennikiem idei jagiellońskiej. Dostrzegał wspólnotę losów Polski, Ukrainy, Litwy i innych krajów zagrożonych przez rosyjskie ambicje imperialne. Uważał, że państwa te powinny ze sobą ściśle współpracować. — Rozmawiając z Mariuszem czułem ducha Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Lubił mówić o historycznej, duchowej misji Litwy i Polski. Z wielkim szacunkiem mówił o Litwie podkreślając, że „przed Bogiem wszyscy jesteśmy równi” — mówi były litewski wiceminister spraw zagranicznych Žygimantas Pavilionis.

To właśnie Handzlik był jednym z organizatorów słynnej, brawurowej podróży Lecha Kaczyńskiego i przywódców Litwy, Łotwy, Estonii i Ukrainy, do zaatakowanej przez Rosję Gruzji w sierpniu 2008 roku. — Był dumny stojąc w Tbilisi obok swojego prezydenta przed gmachem Parlamentu w otoczeniu 200 tysięcy Gruzinów skandujących: „Polska, Polska! ” i machających biało-czerwonymi flagami. Chcieliśmy go nawet odznaczyć wysokim gruzińskim orderem. Nie zdążyliśmy — opowiada ambasador Gruzji w Warszawie Konstantin Kavtaradze.

Podobno życiowym mottem Mariusz Handzlika była, dziś uważana za niemodną, a wręcz w złym guście, maksyma „Bóg, Honor, Ojczyzna”. Jak powiedział zaprzyjaźniony z nim ksiądz Krzysztof Mikołajczuk, był „zakochany w Polsce”. Był jednak również patriotą lokalnym. Pracując w Kancelarii Prezydenta nie zapominał o swojej rodzinnej Bielsku-Białej i — przede wszystkim — ukochanym klubie piłkarskim Podbeskidzie.

[srodtytul] „Za parę godzin lecę do Katynia” [/srodtytul]

Mariusz Handzlik (ur. 1965) nie zapominał również o KUL-u, swojej uczelni, na której ukończył socjologię. W lipcu 2009 roku współorganizował na KUL-u obchody 440. rocznicy Unii Lubelskiej. — To jego zabiegom dyplomatycznym zawdzięczamy fakt, że przybyli wówczas do nas prezydenci Polski, Litwy, Łotwy i Ukrainy oraz wysocy przedstawiciele Białorusi i Estonii. To on zaproponował, aby uhonorować ich jako reprezentantów narodów I Rzeczypospolitej — wspomina rektor KUL ks. prof. Stanisław Wilk. — W prywatnych rozmowach chętnie wracał do wspomnień z lat studenckich, do życia w akademiku, do atmosfery naszej stołówki. Najbardziej kochał dziedziniec KUL z jego, jak mówił, niepowtarzalną atmosferą — dodaje. Po zakończeniu studiów w Lublinie Handzlik wyjechał zagranicę. Studiował w Wielkiej Brytanii, Austrii, Szwajcarii i USA. Odbył staże w amerykańskim Kongresie i ONZ. W Stanach zaprzyjaźnił się blisko z Janem Karskim, który był jego idolem i wywarł na niego wielki wpływ. Grali w szachy i godzinami dyskutowali o Polsce. W kraju młodego, ambitnego i wykształconego człowieka dostrzeżono bardzo szybko. Tak cennych ludzi było i jest nadal niewielu. Doradzał premier Suchockiej, pracował w polskiej ambasadzie w Waszyngtonie, kierował departamentami w MSZ.

— Jego głównym problemem był brak czasu dla ukochanych dzieci Iwonki, Julci, a zwłaszcza najmłodszego i najukochańszego Jasia — opowiada przyjaciel Handzlika Zbigniew Wojciechowski, były wiceprezydent Lublina. — Ostatni raz spotkaliśmy się na kolacji w gronie przyjaciół 9 kwietnia. Przyjechał „na godzinkę” bo z samego rana wylatywał na delegację. Został do późnej nocy. O 1:00 czy 2:00 wyszedł mówiąc: „za parę godzin lecę do Katynia”. Człowiek z cienia

Mariusz Handzlik w Kancelarii Prezydenta był niezwykle lubiany. — Miał zwyczaj, z którego niektórzy żartowali, aby dziękować wszystkim, którzy byli zaangażowani w przygotowywanie wizyt Prezydenta RP. Kiedyś wysłał podziękowania policjantom, którzy pilotowali prezydencką kolumnę. Wymienił ich wszystkich z nazwiska. Jeden z tych funkcjonariuszy zadzwonił do mnie po tygodniu, prawie krzycząc z radości. Dzięki temu listowi dostał awans i premię, chciał przybiec do Kancelarii, aby podziękować ministrowi. Takich przypadków było bardzo wiele — opowiada Konrad Dorsz z Kancelarii.