Jak zostać Europejczykiem

Ludzie, którzy zechcą się ubiegać o azyl w Norwegii, będą musieli obejrzeć film o gejach i lesbijkach. – Chcemy pokazać, że homoseksualizm jest czymś normalnym i akceptowanym. Jeśli ktoś chce żyć w Norwegii i być częścią norweskiego społeczeństwa, musi to zaakceptować – powiedziała norweskiej agencji informacyjnej NTB reżyser filmu Mari Finnestad.

Film, którego produkcja zakończy się do marca, ma być pokazywany w 13 wersjach językowych. Będzie przedstawiał historię związku małżeńskiego lesbijek i ich dwójki dzieci oraz losy homoseksualisty, który z powodu orientacji seksualnej był prześladowany w swoim kraju i dlatego uciekł do Norwegii.

Twórcy filmu chcą nie tylko uświadomić azylantom, że homoseksualizm jest w Norwegii czymś normalnym, ale także pokazać gejom i lesbijkom, że w nowej ojczyźnie będą chronieni prawem przed dyskryminacją. Jak tłumaczyła reżyser, jest to niezwykle ważne dla uciekinierów, którzy byli prześladowani w swojej ojczyźnie i z tego powodu ukrywają swoją orientację seksualną.

Kręgi konserwatywno-chrześcijańskie ostro jednak krytykują pomysł. Jan Harsem z organizacji lobbystycznej Cekem Skandinavia w wywiadzie dla chrześcijańskiego magazynu „DagenMagazinet” określił inicjatywę jako „narzucone ideologicznie kryterium”.

Ewa Piechota, rzeczniczka Urzędu ds. Cudzoziemców, jest zdumiona informacją o pomyśle Norwegów. – W Polsce nie stosujemy takich metod – mówi „Rzeczpospolitej”. Podkreśla, że osobom, które ubiegają się o status uchodźcy, nie ma potrzeby robić żadnych testów ani egzaminów. – Każda aplikacja rozpatrywana jest indywidualnie na podstawie rozmowy z kandydatem. Organizujemy lekcje języka polskiego, ale nikt nie ma obowiązku w nich uczestniczyć – dodaje.

[srodtytul]Test penisa[/srodtytul]

Inny pomysł mieli Duńczycy. Członkowie Partii Ludowej zaproponowali, by ubiegającym się o azyl pokazywać film, w którym pojawiają się m.in. kobiece nagie biusty. Ich zdaniem miałby to być przykład na duńską bezpruderyjność. Pomysł nie zyskał jednak uznania. Inny zamysł przyświecał czeskim pracownikom urzędów imigracyjnych. Chcieli sprawdzić, czy potencjalni azylanci naprawdę byli prześladowani w swojej ojczyźnie z powodu orientacji seksualnej. Dlatego geje, którzy chcieli się osiedlić w Czechach, musieli zdać tzw. test penisa.

Urzędnicy pokazywali im heteroseksualne filmy porno i za pomocą specjalnych medycznych metod sprawdzali napływ krwi do penisa. Na azyl mieli szanse tylko ci, którzy nie wykazali oznak podniecenia. Praktyki te skrytykowała Unia Europejska. Zdaniem eurodeputowanych test ten poniża uchodźców i jest sprzeczny z Kartą praw podstawowych Unii.

– Myślę, że są inne sposoby na sprawdzenie, czy osoba ubiegająca się o azyl mówi prawdę. Takie testy mogą wywołać traumę. Imigranci nie protestują, gdyż wolą to niż powrót do kraju, gdzie mogą się spotkać z dyskryminacją – mówi „Rz” Hana Frankova, prawnik z czeskiej Organizacji Pomocy Uchodźcom.

Dodaje, że pomysł zasugerowali urzędnikom sami lekarze. Testu penisa bronił za to minister spraw wewnętrznych Radek John. – Ubiegający się o azyl musi w przekonujący sposób udowodnić, że jest homoseksualistą.

Jeśli tego nie zrobi, nie ma prawa do azylu. A skoro testy fallometryczne mu nie odpowiadają, to niech jedzie do innego kraju – powiedział w czeskim radiu.

[srodtytul]W kamiennym kręgu[/srodtytul]

W Niemczech od 1982 r. osoby, którym udzielono azylu, bez przeszkód mogą się poruszać tylko na terenie landu, w którym zostały zameldowane (o miejscu zameldowania decyduje urzędnik). Na podróż do innej części Niemiec muszą uzyskać pozwolenie.

Ten, kto go nie będzie miał, musi się liczyć z tym, że może dostać mandat, a nawet pójść do więzienia. Ministerstwu Spraw Wewnętrznych zależało bowiem na równomiernym rozdzieleniu uchodźców. Pomysł meldowania uchodźców w różnych częściach kraju popiera poseł FDP Serkan Tören.

– To właściwe podejście, w przeciwnym razie bowiem niektóre gminy nie podołałayby finansowo i prowadziłoby to do powstawania gett – uważa. Nie zgadza się jednak z tym, aby nowym obywatelom Niemiec ograniczać prawo do poruszania się po kraju. – Jedno z drugim nie ma nic wspólnego – podkreśla.

[ramka]Opinia dla „Rz”

[b]Philip Trott, brytyjski prawnik zajmujący się sprawami imigrantów[/b]