Na modlitwę i rekolekcje do domu s. Faustyny

– Ideą było, aby odtworzyć wnętrza domu, który pamiętał św. Faustynę Kowalską przed jej wstąpieniem do klasztoru, gdy pracowała tu jako pomoc domowa – opowiada s. Dominika ze Zgromadzenia Jezusa Miłosiernego, które założone według objawień s. Faustyny opiekuje się tym miejscem.

Dom, w którym przez rok, od lipca 1924 do sierpnia 1925 r., mieszkała i pracowała Helena Kowalska, późniejsza s. Faustyna, stoi w Ostrówku (powiat wołomiński), ponad 30 km od Warszawy. Przez kilkadziesiąt lat należał do rodziny Lipszyców. W 2009 r. od kolejnych już właścicieli odkupiła go kuria diecezji warszawsko-praskiej. 24 września budynek poświęci abp Henryk Hoser.

Budynek przetrwał obie wojny światowe w niezmienionym stanie. Wygląda tak jak na starych zdjęciach: piętrowy, z modrzewiowego drewna, pomalowany na biało, z czterema dużymi werandami i balkonem.

– Tu nic nie zostało zmienione – zaznacza siostra Dominika, oprowadzając po domu. – Są te same podłogi, piece, drzwi, okna. Tylko meble się nie zachowały. Te, które są, pochodzą z epoki.

Na ścianach wiszą zdjęcia dawnych mieszkańców domu – pracodawców Heleny: Aldony i Samuela Lipszyców, oraz ich siedmiorga dzieci. Obok zdjęcie rodzeństwa sprzed dwóch, trzech lat. Siedzą przed domem św. Faustyny w szóstkę, bez nieżyjącego Leopolda. Najstarsze – bliźniaki Maria i Tadeusz – mają dzisiaj 92 lata.

Maria Nowicka, obdarzona  świetną pamięcią, pamięta Helę, jak ją nazywano u Lipszyców, z dwoma złocistymi warkoczami upiętymi wokół głowy w tzw. koronę, śpiewającą religijne pieśni, ale nienarzucającą swej pobożności nikomu. Pamięta też jej bardzo serdeczny stosunek do dzieci. – Myślę, że nie tylko my ją kochaliśmy, ale ona nas też – wspomina. – To była pogodna, bardzo zrównoważona i miła dziewczyna.

Dla Heleny Kowalskiej to był bardzo ważny rok. Ostatni przed wstąpieniem do zakonu, na co zgody nie chcieli dać jej rodzice. Do Warszawy przyjechała z Łodzi, prowadzona i przynaglana przez Jezusa, który tu nakazał jej wstąpić do klasztoru. Nie znając w stolicy nikogo, weszła do kościoła św. Jakuba, a proboszcz ks. Jakub Dąbrowski skierował ją do zaprzyjaźnionej rodziny Lipszyców szukających pomocy domowej. Helena, jak wynika ze wspomnień Aldony Lipszyc, zrobiła na niej dobre wrażenie: "jasnej, zdrowej, pogodnej, nawet wesołej. Gładkie rudawe włosy, duży warkocz, miła, jasna, spokojna twarz, nieco piegowata".

W tym czasie Helena znalazła w Warszawie zakon – Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia – który pomimo braku wykształcenia i posagu ją przyjął. Na wyprawkę musiała jednak zapracować.

Pomagała Lipszycom w gospodarstwie domowym i opiece nad dziećmi. Jednocześnie Aldona Lipszyc, obdarzona – jak wspomina rodzina i znajomi – geniuszem macierzyństwa, otoczyła opieką także Helenę. Traktowała ją jak starszą córkę.

– Helena Kowalska była traktowana w tym domu jak członek rodziny, dlatego nazwaliśmy go domem św. Faustyny – wyjaśnia s. Dominika.

Aldona Lipszyc tak dalece przejęła się losem Heleny, że zaczęła jej układać inne niż zakonne plany na życie. Odpowiedzią na to był ślub czystości, jaki Helena złożyła w czerwcu 1925 roku w kościele w pobliskim Klembowie, do której to parafii należał wówczas Ostrówek.