Burmistrza Ustki i starostę słupskiego poróżnił spór o projekt stałej organizacji ruchu dla części miasta. Burmistrz uzasadniał zmiany potrzebą aktualizacji rozwiązań drogowych, bezpieczeństwem pieszych i zwiększeniem atrakcyjności Ustki. Projekt przewidywał m.in. wprowadzenie zakazu ruchu na części reprezentacyjnej ul. Marynarki Polskiej oraz strefy ograniczonej prędkości na innych ulicach.
Propozycje odrzucił starosta słupski. Wprawdzie przystał na zmianę obszaru strefy zamieszkania i wprowadzenie na części ulic strefy ograniczonej prędkości, zarzucił jednak nieaktualność danych, brak oparcia w statystykach i dostatecznego uzasadnienia zamiaru wprowadzenia zakazu ruchu na części ul. Marynarki Polskiej.
Burmistrz zaś w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku zarzucił, że starosta nie umotywował należycie, dlaczego uznał projekt za nieefektywny, lecz lakonicznie wskazał, iż nie jest zgodny z potrzebami społeczności lokalnej oraz licznymi głosami sprzeciwu mieszkańców. Kwestionował też zarzut oparcia się na nieaktualnych danych.
Spór rozstrzygnął sąd, stwierdzając nieważność aktu starosty. Ocenił, że starosta mógł wydać taki akt na podstawie rozporządzenia z 2003 r. (do ustawy o ruchu drogowym) ws. szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach (...). Natomiast burmistrz mógł ten akt starosty zaskarżyć do sądu na mocy przepisów o samorządzie powiatowym. – Odrzucenie projektu organizacji ruchu może nastąpić jedynie w przypadkach określonych w rozporządzeniu. A więc m.in. w razie stwierdzenia niezgodności projektowanej organizacji ruchu z założeniami polityki transportowej lub potrzebami społeczności lokalnej oraz w przypadku nieefektywności projektowanej organizacji ruchu – uzasadniała sędzia sprawozdawca WSA Alina Dominiak. – Starosta nie wykazał, by proponowana organizacja ruchu była nieefektywna, by istniała niezgodność z potrzebami społeczności, i skąd czerpie wiedzę o sprzeczności tych potrzeb z projektowaną organizacją ruchu. Czyli w istocie nie uzasadnił przyczyn odrzucenia projektu. Wyrok jest nieprawomocny.
Sygnatura akt: III SA/Gd 1076/20
