Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Ustawodawca może zakończyć kryzys frankowy i naciąganie sprawiedliwości
Błędem „frankowej filozofii” jest jednostronne żądanie zwrotu rat w całości.
Kredytobiorca, który ma status konsumenta, może się ubiegać o ochronę z art. 3851 kodeksu cywilnego. Frankowicze masowo skarżą tzw. spready i klauzule odsyłające do tabeli kursów banku. W taki sposób ukształtowała się linia orzecznicza, która na hasło „waloryzacja” lub „indeksacja” oraz „CHF” automatycznie generuje wyroki unieważniające kredyty w całości i zasądzające zwrot wszystkich wpłaconych rat.
Przyczyną zalania sądów pozwami jest efekt rachunkowy i ekonomiczny – przyznanie darmowego kredytu oraz zasądzenie darmowej nieruchomości. Jako podstawę poglądu orzeczniczego o umowach kredytu nieważnych w całości przyjmuje się „świadczenie nienależne” z art. 410 k.c. oraz że umowa nieważna nie wywiera skutków prawnych (art. 58 k.c.) – aby można było powiedzieć, że nie było obowiązku spłacania kredytu. Kamienie węgielne takiej linii orzeczniczej stanowią zatem:
Pozostało 92% artykułu
