Jeden dokument ucznia przez cały okres edukacji

Zespół nauczycieli zakłada uczniowi objętemu pomocą (z wyjątkiem uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego) Kartę indywidualnych potrzeb ucznia (KIPU). Jest to swego rodzaju metryczka ucznia. Znajdą się w niej informacje o: danych osobowych i kontaktowych ucznia, rodziców lub opiekunów prawnych; opiniach, czy o stwierdzonej potrzebie objęcia pomocą psychologiczno-pedagogiczną, wynikającej z przeprowadzonych działań pedagogicznych; obszarach, w których uczeń wymaga wsparcia (np. czy jest sprawny fizycznie, czy ma problemy z pisaniem, jak sobie radzi z emocjami, czy jest uzdolniony itp.), stanie zdrowia i ważnych wskazaniach medycznych (zwłaszcza w przypadku uczniów przewlekle chorych), zalecanych przez zespół i zatwierdzonych przed dyrektora formach i sposobach pomocy, skuteczności podjętych działań, terminach spotkań zespołów, a także podpisy osób uczestniczących w  spotkaniu.

Zaglądając do takiej karty, nauczyciel zatrudniony w szkole, np. podejmujący po raz pierwszy pracę z danym uczniem, będzie mógł się zapoznać z jego wszystkimi mocnymi i słabymi stronami, dowiedzieć się, kto i dlaczego z nim współpracuje, jakie oddziaływania okazały się dotychczas skuteczne.

Karta nie idzie za uczniem

Teoretycznie uczeń powinien mieć jedną kartę przez cały okres edukacji. Jednakże dyrektor może przekazać kopię KIPU do szkoły lub placówki, do której uczeń będzie uczęszczał po ukończeniu jego szkoły tylko za zgodą rodziców. Oryginał zawsze musi oddać rodzicom lub pełnoletniemu uczniowi. Kopię zaś pozostawia w dokumentacji przebiegu nauczania, które przechowuje się dziesięć lat. Rodzice mogą sami do- starczyć KIPU do nowej szkoły.

Indywidualne ustalenia

Zadaniem zespołu jest również opracowanie planu działań wspierających (PDW). Na podstawie form pomocy zaakceptowanych przez dyrektora określa w nim: cele do osiągnięcia, działania realizowane w ramach poszczególnych form, metody pracy z uczniem, zakres dostosowania wymagań edukacyjnych, działania wspierające rodziców, zakres współpracy z innymi podmiotami, np. poradnią pedagogiczno-psychologiczną.

Z tym, że dla uczniów mających jednorodne potrzeby, np. wszystkich uzdolnionych matematycznie, którzy także w innych sferach funkcjonują podobnie, może zostać opracowany jeden PDW.

Natomiast dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, w  tym niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecznym, zespół nie zakłada KIPU, lecz dokonuje wysokospecjalistycznej oceny poziomu ich funkcjonowania we wszystkich ważnych obszarach, a następnie opracowuje indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny (IPET). Podobnie jak PDW ma on opisywać cele, jakie uczeń ma osiagnąć, podejmowane działania, w tym także rewalidacyjne, które nie są elementem pomocy pedagogiczno-psychologicznej. W szczególności określa on:

> zakres dostosowania wymagań edukacyjnych do indywidualnych potrzeb rozwojowych i edukacyjnych ucznia oraz możliwości psychofizycznych;

> rodzaj i zakres zintegrowanych działań nauczycieli i specjalistów, a w przypadku:

– ucznia niepełnosprawnego – zakres działań rewalidacyjnych,

– ucznia niedostosowanego społecznie – zakres działań resocjalizacyjnych,

– ucznia zagrożonego niedostosowaniem społecznym – zakres działań socjoterapeutycznych,

> formy i metody pracy,

> ustalone przez dyrektora formy, sposoby i okres udzielania uczniowi pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz wymiar godzin,

> wskazane zajęcia rewalidacyjne i resocjalizacyjne,

> zakres współpracy nauczycieli i specjalistów z rodzicami.

IPET, podobnie jak KIPU, włącza się do indywidualnej teczki ucznia.

Ważne! Wzory KIPU, PDW i IPET można znaleźć na stronie internetowej Ośrodka Rozwoju Edukacji, www.ore.edu.pl, zakładka: Specjalne potrzeby edukacyjne, zakładka: Materiały do pobrania.

Dwa orzeczenia, jeden program

W przypadku uczniów, którzy posiadają jednocześnie orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego i orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania lub indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego, należy przygotować tylko indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny. Dla nich nie opracowuje się planu działań wspierających.

Co powinni wiedzieć rodzice

Przedszkolaki i uczniowie gimnazjum, którzy wymagają wsparcia, np. zdolni, mający opinie lub orzeczenie poradni pedagogiczno-psychologicznej (ppp), już od 1 września 2011 powinni być pod opieką zespołu nauczycieli, mieć założoną KIPU i realizowane formy pomocy zgodne z ich indywidualnymi potrzebami.

Dla uczniów szkół podstawowych i ponadgimnazjalnych dopiero w tym roku będzie planowana pomoc na podstawie nowych

przepisów. Jeśli rodzice dostarczą opinię z ppp w trakcie roku szkolnego, dyrektor będzie musiał utworzyć dla takiego ucznia zespół i opracować plan pomocy.

Pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest organizowana i udzielana we współpracy z rodzicami ucznia. Oznacza to, że mogą oni wyraźnie zaznaczyć, że nie chcą, aby szkoła diagnozowała ich dziecko.

Rodzice mogą wystąpić z wnioskiem do dyrektora szkoły o ocenę efektywności stosowanych form pomocy, jeśli uznają, że zaproponowane formy pomocy nie spełniają oczekiwań lub nauczyciele nie dostosowują metod i programu nauczania do potrzeb ich dziecka. Zgodnie z przepisami ocena dokonywana jest po zakończeniu udzielania pomocy w danej formie oraz przed opracowaniem arkusza organizacyjnego na następny rok szkolny, czyli na przełomie marca i kwietnia.

Pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest udzielana również rodzicom w formie porad, konsultacji, warsztatów i szkoleń.

Czytaj więcej w naszym specjalnym serwisie: Raport szkolny

Czytaj także w serwisach:

Prawo dla Ciebie

»

Twoje prawo

»

Edukacja, oświata, wychowanie

Samorząd