Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 13 listopada 2014 r. (I SA/Gd 1104/14).
Spółka (dalej także jako: podatnik) prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, a także w zakresie regeneracji części zamiennych do pojazdów i urządzeń mechanicznych, zużytych i wymontowanych w procesie naprawy, remontu bądź okresowej wymiany. W celu zabezpieczenia przekazania części zużytych, podatnik wyznacza i otrzymuje od nabywców kaucje. Tym samym, nabywca zmuszony jest do dostarczenia podatnikowi w określonym czasie zużytych części zamiennych, wymontowanych w toku serwisowania lub naprawy pojazdów przez serwis usługowy. W związku z tym opisem zadano następujące pytanie: czy kwota kaucji otrzymanej od nabywcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług, wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1–5 ustawy o podatku od towarów i usług. Zdaniem wnioskodawcy kaucja nie stanowi usługi ani dostawy towarów w rozumieniu przepisów o VAT, a przepadek kaucji to przychód niepodlegający opodatkowaniu VAT.
Organ podatkowy uznał stanowisko strony za nieprawidłowe. Zdaniem organu kaucja jest elementem cenotwórczym i może stanowić zapłatę.
Sąd uchylił jednak tę interpretację. Zdaniem sądu przedmiot sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, czy kaucja wpłacana przez kontrahentów skarżącej spółki stanowi podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ustawy o VAT, to znaczy czy jest zapłatą, o której mowa w tym przepisie. W ocenie sądu takie stanowisko organu podatkowego jest nieprawidłowe. Zdaniem sądu kaucja ma charakter gwarancyjny. Nie ulega wątpliwości, że kaucja, która podlega zwrotowi po wykonaniu umowy, nie jest kwotą należną w rozumieniu art. 29a ustawy o VAT i nie stanowi zapłaty w rozumieniu tego przepisu.
—Jan Buławski, współpracownik Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte
