Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
Makabryczny bałagan
Trzeba być niezwykle pewnym siebie, by napisać książkę w kluczu thrillera i nazwać ją dokładnie tak jak Fritz Lang swój film z 1944 r. Tak właśnie zrobił A.J. Finn, wydając w 2018 r. „Kobietę w oknie", ale to jeszcze nic. Trzeba mieć tupet, by następnie sięgnąć po tę literaturę, dokonać jej adaptacji i udawać, że gotowy projekt to żaden remake „Okna na podwórze" (1954) Alfreda Hitchcocka. To z kolei przypadek Joe Wrighta, reżysera między innymi bardzo dobrej „Pokuty" (2007).
Oto psycholożka dziecięca Anna (Amy Adams), unieruchomiona w domu z powodu agorafobii (równie dobrze mogłaby być na kwarantannie w wyniku zakażenia koronawirusem), jest w tak opłakanym stanie, że antydepresanty popija winem, wydzwania do męża, z którym jest w separacji, tęskniąc jednocześnie za będącą z nim córką. W wolnych chwilach, a więc nieustannie, obserwuje – najpierw gołym okiem, a potem przez teleobiektyw swojej lustrzanki – sąsiadów, którzy wprowadzili się do domu naprzeciwko. W ten sposób świadkuje morderstwu. Jego ofiarą pada Jane Russell (Julianne Moore). Gdy na miejsce przybywa policja, okazuje się, że sąsiadka żyje, jedynie wygląda inaczej (jak Jennifer Jason Leigh).
