Tylko 69 zł za pół roku czytania.
O tym, jak szybko zmienia się świat. Czy będzie pokój na Ukrainie. Co się dzieje w kraju przed wyborami. Teraz szczególnie warto wiedzieć więcej. Wyjaśniamy, tłumaczymy, inspirujemy.
Jan Maciejewski: Na początku było piękno
Tak jakoś wyszło. To nie był planowany ruch, próba udzielenia odpowiedzi czy racjonalizacji. Kilka miesięcy temu, dokładnie tego dnia, kiedy ogłaszany był wstrząsający raport o nadużyciach seksualnych w zakonie dominikanów, wziąłem do ręki książkę jednego ze współbraci o. Pawła M., Tomasza Gałuszki. Książkę, która w zamiarze piszącego miała być traktatem o złu, ale tak jakoś wyszło, że stała się summą o pięknie. Paradoks jest tym „miejscem", z którego najlepiej widać chrześcijaństwo. Przekłuciem wyobrażeń i planów. Rozległym wylewem łaski w naszym umyśle.
Ojciec Gałuszka w swojej książce odebrał złu samodzielność, sprowadził je do jego prawdziwej roli, właściwego statusu. Choroby, która nie istnieje sama w sobie, potrafi tylko pasożytować na ciele, które dopada. Jest zgrzytem, fałszywą nutą, którą słychać tym wyraźniej, im piękniejszą melodię zaburza.
Dominikanin przywołuje w pewnym miejscu hymn Tomasza z Akwinu do Lucyfera, fragment, który mógłby z powodzeniem stać się klasykiem poezji satanistycznej: „Lucyferze, piękny pośród wszystkich innych królów, zrodzony o poranku, najwyższy władco przed wszystkimi innymi". Syn zatracenia był kiedyś najpiękniejszym ze stworzeń. I właśnie to go zgubiło. Zaczął wpatrywać się w siebie, tak jakby wszystko czym był i co posiadał, nie było (bezzwrotną, ale jednak) pożyczką, tylko jego własnością. Piękno, które nie odsyła do miejsca, z którego pochodzi, ale staje się kapitałem, którym rozporządzamy na tym świecie, czerpiemy z niego korzyści, chowamy zysk do własnej kieszeni, jest od czasu strącenia Lucyfera jego ulubionym podstępem. Sensem swojego życia uczynił obrzydzanie piękna, do którego pierwszym krokiem jest jego zawłaszczenie.
