Ryzykowny seks Polaków

[b]Zbliżają się wakacje, okres, w którym częściej przeżywamy przygody seksualne, co może się skończyć zakażeniem. Jest się czego bać?

Dr Iwona Rudnicka:[/b] Jeśli weźmiemy pod uwagę dane statystyczne, to się okaże, że w porównaniu z latami 80. i 90. mamy dzisiaj mało zachorowań. Z drugiej strony z tzw. danych pośrednich wynika zupełnie co innego. Prześledźmy problem na przykładzie kiły... O ile w 1990 roku na 100 tys. żywych urodzeń mieliśmy 0,75 przypadków kiły wrodzonej (co oznacza, że dziecko musiało się zakazić w życiu płodowym od matki), o tyle w roku 2004 już 5,34. Na szczęście ostatnio wskaźnik ten spadł i w 2007 roku, z którego mamy ostatnie dane, wyniósł 1,5. Wydaje się, że to niewiele, a jednak dwa razy więcej niż w latach 90. Mówię o tym dlatego, że obecnie w Polsce tylko kobiety ciężarne i krwiodawcy są objęci powszechnymi badaniami na obecność kiły. Trzy lata temu wykonano zaledwie pół miliona podobnych testów, podczas gdy w roku 1990 osiem milionów. Wówczas obowiązkowo poddawani im byli m.in. pracownicy służby zdrowia czy osoby pracujące w oświacie. Zmniejszenie liczby wykonywanych badań przesiewowych bez wątpienia wpływa na mniejszą wykrywalność kiły bezobjawowej.

[b]Czyli w praktyce przypadków zachorowań może być znacznie więcej. [/b]

W tym przekonaniu utwierdza mnie także fakt, że w naszej przychodni leczymy jedną trzecią wszystkich przypadków kiły i jedną piątą przypadków rzeżączki. Czy to normalne, że jedna placówka obsługuje tak dużą część chorych w prawie 40-milionowym kraju? Wygląda na to, że brakuje nam pacjentów w statystykach. Może dlatego, że leczą się w prywatnych gabinetach, nie są ujmowani w danych epidemiologicznych.

[b]Może duża część w ogóle się nie leczy.[/b]

To prawdopodobne, bo psychiatrzy wykrywają coraz więcej przypadków kiły układu nerwowego. Oznacza to, że choroba mogła się rozwijać przez kilkanaście lat. Atakuje wtedy inne narządy. Do takich sytuacji może dochodzić także dlatego, że u połowy pacjentów nie obserwuje się w jej przebiegu zmian dermatologicznych. W rezultacie nie pojawiają się u lekarza. Poza tym ludzie często w ogóle nie biorą pod uwagę możliwości zakażenia się podobną chorobą. Część pacjentów, kiedy dowiaduje się, że ma rzeżączkę czy kiłę, dziwi się, iż one jeszcze występują.

[b]A jak wygląda problem bardziej współczesnej choroby, tj. AIDS?[/b]

Zmieniło się podejście do niego. Mniej chętnych przychodzi, by wykonać badanie w kierunku zakażenia HIV. Czasami zadziwia mnie reakcja niektórych osób na wieść o tym, że są zakażone. Przyjmują ją spokojniej niż kiedyś. Wiedzą, że są leki. Mówią, że dzisiaj z HIV można żyć kilkanaście lat. Wierzą, że w międzyczasie zostanie wynaleziony nowy, jeszcze lepszy środek. Poza tym dojrzało i zaczęło być aktywne seksualnie pokolenie urodzone po roku 1985. To w latach ich wczesnego dzieciństwa miała miejsce największa fobia dotycząca HIV/AIDS. Oni już tego nie pamiętają, mają więc inne podejście do problemu.

[b]Pracuje pani w zawodzie 22 lata. Jak w tym czasie zmieniła się nasza obyczajowość w sferze seksu? [/b]

Po pierwsze bardziej różnorodne stały się formy współżycia. Dawniej mało który pacjent przyznawał się do uprawiania stosunków oralnych czy analnych. Dzisiaj jest to dużo bardziej powszechne. Wiem o tym, ponieważ zawsze pytam o formę kontaktu. A to po to, by z odpowiedniego miejsca pobrać wydzielinę do badania. Po drugie wielu ludzi ma nadal bardzo ubogą wiedzę na temat uprawiania bezpiecznego seksu. Bardzo często spotykam się z błędnym mitem, że stosunki oralne lub analne nie są groźne. Nie jest to prawda. Nie zajdzie się co prawda w ciążę, ale można zakazić się chorobą przenoszoną drogą płciową. W przypadku stosunków analnych to ryzyko wręcz wzrasta.

[b]Wspomniała pani o zaatakowaniu przez kiłę układu nerwowego. Jakie są tego objawy? [/b]