Koji Kamoji w Japonii

Ekspozycja zatytułowana „Koji Kamoji. By rzeczy zbędne nie przesłoniły całości” w WATARI-UM, The Watari Museum of Contemporary Art powstała we współpracy z Zachętą i Instytutem Adama Mickiewicza. Jest przekrojowym przeglądem jego twórczości od lat 60. do najnowszych.

90-letni dziś artysta zaliczany jest do najważniejszych twórców polskiej sceny współczesnej.

W poszukiwaniu harmonii

W swojej minimalistycznej sztuce łączy kulturowe tradycje Zachodu i Wschodu, awangardowe konceptualne idee z filozofią zen, materialność i wartości duchowe. Jego twórczość dążąca do prostoty i harmonii z sobą i światem ma wymowę uniwersalną.

Koji Kamoji jest malarzem, twórcą obiektów i instalacji. Artysta o swoim podejściu do sztuki mówi: - Myślę, że sztuka współczesna w ostatnim czasie stała się bardzo rozbudowana i skomplikowana. Dlatego też m.in. chciałem powrócić jeszcze raz do najprostszych sposobów, używając, tak jak kiedyś, jedynie papieru, pędzla, tuszu i bieli.

Koji Kamoji urodził się w 1935 roku w Tokio. W latach 1953-58 studiował w Akademii Sztuk Pięknych Musashino w Tokio (dyplom w 1958 roku) w pracowni profesorów Saburo Aso i Choonan Yamaguchi. W 1959 roku pod wpływem wuja Ryōchū Umedy tłumacza literatury polskiej, i jego opowieści o Polsce zdecydował się n. a studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uzyskując dyplom tej uczelni w 1966 roku  w pracowni prof. Artura Nacht-Samborskiego.

Współtwórca polskiej sceny artystycznej

W 1967 roku rozpoczął współpracę z Galerią Foksal w Warszawie, stając współtwórcą jej historii wraz z czołowymi polskimi artystami powojennej sztuki polskiej, m.in. Henrykiem Stażewskim, Edwardem Krasińskim, Włodzimierzem Borowskim, Edwardem Narkiewiczem, Zbigniewem Gostomskim, Tadeuszem Kantorem.

Maria Berwińska, kuratorka obecnej wystawy w Tokio mówi, że Kamoji mierzy się z tajemnicą czasu, która wymyka się myśleniu pojęciowemu. I dotyka najbardziej podstawowego doświadczenia człowieka, jakim jest przemijanie, lecz czyni to bez patosu.

Koji Kamoji, 2013,

Foto: Hans Wulf-Kunze

Ważne w jego sztuce jest także odczuwanie powietrza i przestrzeni, jak w „obrazach drążonych” - z otworami na wylot, pozwalającymi na przepływ tych elementów.

Artysta w swoich pracach wyraża nie tylko jednostkowe, ale i zbiorowe doświadczenie, jak np. w instalacji „Hiroshima”.