Należy do grupy tzw. stararchitektów, takich jak Norman Foster, Rem Koolhaas, czy Frank Gehry. Projekty Libeskinda zaliczane są nurtu dekonstruktywizmu w architekturze o ekspresyjnej bryle, ostrych krawędziach i gwałtownie łamanych liniach.
Wielka kariera Daniela Libeskinda rozpoczęła się od zwycięstwa w konkursie na Muzeum Żydowskie w Berlinie w 1989 roku. Muzeum zostało otwarte w 2001 roku. Z zewnątrz obiekt przypomina kształtem błyskawicę lub poszarpaną gwiazdę Dawida. Jego architektura ma bardzo rozbudowany program symbolicznych znaczeń, odwołujących do historii Żydów w Europie. Gmach przecinają trzy osie: Oś ciągłości historii, Oś emigracji, prowadząca do Ogrodu Wypędzonych (z 48 słupami wypełnionymi ziemią z Izraela; ogród pochylony jest pod kątem 12 stopni, co wzmaga poczucie dezorientacji) oraz Oś Holocaustu, którą kończy Wieża Holokaustu z pustą betonową przestrzenią (jedynym źródłem światła jest w niej wysoko umieszczona szczelina). Sama architektura jest tu naładowana emocjami, oddającymi bolesne przeżycia i grozę Holokaustu .