Życie w drugim planie, wspomnienia o W.J. Hasie

[b]Czy po kilkunastu latach spędzonych u boku W.J. Hasa wie pani, „Jak być kochaną”?[/b]

[b]Jadwiga Has:[/b] Nie do końca. Wiem, co ja czułam. To był najważniejszy mężczyzna w moim dorosłym życiu. Jak napisałam w książce („Życie w drugim planie”, wyd. Skorpion – przyp. red.), to ja odeszłam, więc nie były to łatwe lata, ale niezwykle dla mnie cenne.

[b]Dla widzów był mistrzem, wybitnym artystą, wizjonerem. Czy bardzo się zmieniał, gdy dzieliło się z nim „Wspólny pokój”? [/b]

Był człowiekiem z krwi i kości, a dla mnie mężczyzną, którego kochałam. Trudno było odnieść do życia prywatnego odbywający się w nim nieustannie proces twórczy. Oczywiście były dni, kiedy musiałam siedzieć cicho jak trusia. Były inne, gdy dyktował mi scenopis. Niezwykle precyzyjny. Pisałam go ręcznie.

[b]Mąż dzielił się z panią pasją?[/b]

Przyjeżdżali do nas Czeszko czy Brandys. Wojtek uzgadniał z nimi kierunek scenariusza. Słuchałam tych dyskusji, ale byłam zbyt młoda, by w pełni je zrozumieć i docenić. Dziś wysnułabym z tamtych spotkań dużo więcej wniosków.

[b]

Łatwiej byłoby zrozumieć wtedy fenomen twórczości Hasa, wielopłaszczyznowy i precyzyjny jak konstrukcja „Rękopisu znalezionego w Saragossie”?[/b]

Wtedy nikt tego fenomenu w pełni nie doceniał. Ja też, mimo że zagrałam w „Rękopisie...” jedną z głównych ról kobiecych – Donny Inez Moro, ale obserwowałam też powstawanie m.in. „Sanatorium Pod Klepsydrą” czy „Lalki”.

[b]Dlaczego zdecydowała się pani opisać życie z W.J. Hasem? [/b]

Do dziś nie mogę i nie chcę się uwolnić od tamtych lat. Mąż, w pewnym sensie, spełnił w moim życiu rolę Pigmaliona. Chciałam się z tym rozliczyć i jakoś zrewanżować mu. Pisałam te wspomnienia w czasie, gdy w Polsce o nim trochę zapomniano. Bardziej był doceniany za granicą. Pomyślałam, że książka skierowana do szerszego odbiorcy, w której na tle naszego prywatnego życia napiszę o jego twórczości i jej kulisach, przywróci zainteresowanie jego osobą i filmami.